ซ้อนเล่ห์รัก
Chapter 1
ฉันคือที่หนึ่ง
“ใจคอพี่จะไม่พูดอะไรกับหนูสักคำเลยใช่มั้ยคะ...”
ฉันพยายามฝืนยิ้มในตอนที่กำลังตั้งคำถามกับใครบางคนที่ยืนกอดอกอยู่ต่อหน้าฉัน
ใครบางคนที่ฉันกำลังใช้ความพยายามในการอดทนขั้นสุด
ในการใจเย็นแล้วใจเย็นอีกเพื่อที่จะไม่คิดถือโทษโกรธเคือง
และจะถือว่าการเย็นชาทางสายตาและท่าทางของคนที่อยู่ต่อหน้าคือวิสัยของผู้หญิงสวยโดยทั่วไปที่มักจะทำกัน
เมื่อรู้ตัวว่ามีใครสักคนต้องการจีบตัวเอง
ใช่..คนต่อหน้าฉันเป็นผู้หญิง
ฉันหมายถึงผู้หญิงที่เป็นผู้หญิงจริงๆ ที่แต่งตัวสวยๆและชอบผู้ชาย ซึ่งแน่นอนว่าฉันเองก็เป็นผู้หญิงจริงๆอย่างที่เธอเป็นเช่นเดียวกัน
แถมรูปร่างหน้าตาของฉันก็ยังสวยสง่าไม่ต่างจากเธอ
แถมยังดูสาวและเด็กสดใสกว่าด้วยอีกต่างหาก
จ้องมองเงาตัวเองในชุดนักศึกษาที่สะท้อนในกระจกลิฟท์
เห็นได้ชัดว่าส่วนสูงของฉันสูงกว่าเธอตั้งคืบหนึ่งแหนะ
แถมรูปร่างของฉันก็ยังสะโอดสะองค์นมเป็นนมก้นเป็นก้นกว่าเธอด้วยซ้ำ
เฮ้อ..แล้วดีกว่าขนาดนี้ทำไมฉันต้องมาอดทนจีบยัยผู้หญิงหน้าบึ้งคนนี้ด้วยนะ
ได้แต่คิดในตอนที่จ้องมองเจ้าของใบหน้าสวยคมเฉี่ยวในชุดแสกสีดำเงาวับด้านหน้า
ทั้งๆที่ดวงตาเธอก็กลมโตฉายแววความหวานให้เห็นแท้ๆแต่ทำไมเธอจึงได้เอาแต่ขมึงตาดุๆมองฉันอย่างนี้กันนะ
มองดูคิ้วเข้มๆที่ขมวดเป็นปมตอนที่เธอหันใบหน้าราบเรียบมาหยุดต่อหน้าฉันเหมือนกำลังอ่านใจอะไรสักอย่างแล้วฉันก็ได้แต่ถอนใจ
เพราะเธอเล่นบทใบ้ไม่พูดไม่จาไม่ตอบรับอะไรฉันเลยสักคำ
แถมพอมองหน้าเพื่อขอคำตอบเธอหนักๆเข้า
เธอก็แกล้งทำเป็นสบัดหน้าหนี ทำเป็นไม่ได้ยินที่พูดทั้งๆที่เธอและฉันยืนกันอยู่ในลิฟท์กันสองต่อสองแท้ๆ
ช่างเป็นผู้หญิงที่เล่นตัวโคตรๆ
นี่คงคิดว่าตัวเองสวยมากเลยใช่มั้ย นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดเมื่อแกล้งยิงฟันยิ้มในตอนที่พยายามส่งเสียงหวานๆอ้อนเธออีกครั้ง
“เฮ้อ..เอาจริงๆนะ พี่เกลียดหนูเหรอ
นี่หนูชวนพี่คุยมาเป็นอาทิตย์แล้วนะแต่พี่ไม่คุยตอบหนูสักที หรือว่า..พี่เป็นใบ้กันนะ..”
คำพูดสุดท้ายฉันแอบกัดเธอไปนิดๆ
และเธอคงจะรับรู้ได้เลยหันขวับมามองฉันด้วยแววตาเฉยชาของเธออีกรอบแต่ก็ยังคงไม่พูดอะไร
ได้แต่ยืนกอดอกจ้องมองท่าทางยิ้มเล็กยิ้มน้อยของฉันไปก่อนที่เสียงลิฟท์จะดังขึ้น
และเธอก็รีบสะบัดหน้าจากฉันเพื่อที่จะก้าวเดินออกจากลิฟท์ไปทันที โดยไม่ได้ดูเลยว่าปลายผมหางม้ายาวสลวยที่เธอรวบตึงไว้มันสบัดตามแรงเหวี่ยงมาโดนใบหน้าฉันเต็มๆแล้ว
โดนผมฟาดหน้าฉันเลยได้แต่ร้องโอดโอย
เลยไม่ทันได้มองเห็นเธอตอนที่ก้าวเดินออกจากลิฟท์ไป ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งตามเธอไปที่ลานจอดรถ
ก่อนจะเห็นแค่ขาอ่อนเธอลิบๆในตอนที่เธอถกขาขึ้นไปนั่งบนรถแลมโบกินี่สีขาวสุดหรูของเธอแล้ว
เฮ้อ..อะไรวะไม่ทันอีกแล้ว ได้แต่บ่นพึมพัมตอนที่เห็นรถคันงามเคลื่อนตัวด้วยความเร็ววิ่งฉิวออกจากที่จอดรถ
ทำให้ฉันพลอยได้รับบทหมาน้อยมองตามเครื่องบินอย่างช่วยไม่ได้
จนยัยนัทเพื่อนที่อยู่ในคอนโดเดียวกันเดินมาเห็นโดยบังเอิญและแซวด้วยความขบขันปนสมเพชของเธอเข้า
“วืดอีกแล้วนะแก..ฝ้าย พี่คนสวยของแกเมินอีกแล้วใช่ป่ะ”เธอทั้งพูดทั้งขำ
“ไม่ได้วืดแค่ยังไม่ได้คุยกันดีๆสักที”
“ไม่คุยกันดีๆสักที
หรือเขาไม่ยอมคุยกับแกกันแน่วะ” ยัยนัทหัวเราะรั่ว “แกว่าไม่มีคนเห็นที่เขาเชิดใส่แกทุกครั้งอย่างนั้นใช่ป่ะ เฮ้ย
เสียใจด้วยนะ ฉันเห็นเกือบทุกครั้งเว้ย”
กัดปากกัดฟันอยากจะเถียงยัยนัทเต็มแก่แต่ก็เถียงอะไรไม่ได้
ในเมื่อเธอก็เห็นหลักฐานอยู่ทนโท่แล้ว เลยได้แต่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความอารมณ์เสียของตัวเองไป
“ฉันว่าแกน่าจะเปลี่ยนแผนเถอะว่ะ
ไม่งั้นก็เปลี่ยนเหยื่อเหอะ พวกฉันไม่ว่าแกหรอกนะถ้าแกอยากจะเปลี่ยนเหยื่อจากเจ๊คนสวยคนเมื่อกี้
มาเป็นเสี่ยทั่วๆไปอย่างที่แกเคยหลอกพวกเขาน่ะ
แค่แกต้องยอมกับเพื่อนๆในกลุ่มว่าตำแหน่งจอมเทประจำแก๊งค์นางฟ้าโดนทำลายไปจากเจ๊คนเมื่อกี้แล้วก็เท่านั้น”
ข้อความที่ฟังดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใยแต่ดันมีน้ำเสียงของการหัวเราะเยาะชอบใจเจือมาด้วยทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่ายัยนัทกำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่
“ไม่..ไม่มีใครล้มตำแหน่งของฉันได้ รวมถึงยัยเจ๊หน้าบึ้งคนนั้นด้วย” ทั้งพูดทั้งส่งสายตามุ่งมั่นไปมองยัยนัท
ก่อนจะหันไปมองรอยล้อรถของหล่อนที่ปรากฏให้เห็นแค่จางๆ
นึกแล้วก็น่าเจ็บใจนักที่ตำแหน่งจอมเทประจำแก๊งค์นางฟ้าจะต้องมาโดนทำลายเพราะยัยพี่คนนั้นที่ฉันไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับเธอสักอย่างเลย
แต่ด้วยความคึกคะนองและความหลงตัวเองของฉันในตอนนั้นแท้ๆเลยทำให้ฉันต้องมาตกมาตายเอาดื้อๆอย่างนี้
นึกถึงการพูดจาทับถมโชว์เหนือกันและกันในคืนนั้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
ที่เพื่อนๆทั้ง7ในแก๊งค์นางฟ้าทะลายโจร
แก๊งค์ที่รวมสาวสวยของมหาลัยเอาไว้มากที่สุด พวกเราสวยที่สุด เด่นที่สุด
และที่สำคัญพวกเราแต่ละคนก็ต่างมีคนซัพพอร์ตที่ถือว่ารวยที่สุดด้วย
จนสามารถเอาเงินมาใช้ฟุ้งเฟ้อเพื่อกินเที่ยวได้ทุกๆวันอย่างใจต้องการ
แม้ว่าเราจะยังเรียนอยู่ที่มหาลัยแค่ปี3และยังไม่มีงานประจำทำกันเลยก็ตาม
ปาร์ตี้ในบาร์ประจำของเราคืนนั้นเป็นไปอย่างสนุกสนานเฉกเช่นทุกคืน
คือการดื่ม,เต้นและเช็คเร็ตติ้งรวมทั้งการพูดคุยเกทับกันด้วยจำนวนเงินในบัญชีและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆที่บรรดาเสี่ยของแต่ละคนพากันเปย์ให้พวกเธอในไตรมาสที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน..
ใช่
ฉันหมายถึง“เสี่ย”ที่หมายถึงพวกผู้ชายแก่ๆอาจจะรุ่นราวคราวพ่อหรือแก่กว่านั้น
แต่พวกเขามีฐานะการเงินที่มั่นคง มีอำนาจ มีบริวาร รวมถึงมีครอบครัวมีลูกมีเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย
แต่กระนั้นพวกเขาก็ยังต้องการเด็กสาวสวยๆอย่างพวกฉันมาไว้ดูแลและเลี้ยงดูให้เป็นเล็กบ้านน้อยของพวกเขาอีก
“เสี่ยพงษ์น่ะน่ารักมากเลยนะแก เขาแอบออกรถเซอร์ไพรส์ฉันเมื่อเดือนก่อน
ฉันนี่อย่างเหวอเลยตอนที่เขาขับมินิคูเปอร์มาหาฉันที่คอนโดน่ะ” เป็นเสียงของยัยสายรุ้งเด็กเสี่ยพงษ์เจ้าของบริษัทรับเหมาที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศกำลังพร่ำเพ้อถึงไอเต็มล่าสุดที่เขาประเคนให้
“แหม..น่าอิจฉานะแก
ของฉันพี่หมอวัตรก็พาไปดูCRVแล้ว
ว่าจะออกให้ฉันสิ้นเดือนนี้เหมือนกันล่ะแก พี่หมอวัตรบอกว่าบางทีพี่เขาก็ไม่ว่างมารับแต่ไม่อยากให้ฉันลำบากตอนกลับ
เขาเลยจะให้ฉันขับรถกลับบ้านเองน่ะ”
เสียงริสาเด็กพี่หมอวัตรเจ้าของโรงพยายาลเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด
กำลังอธิบายถึงเรื่องรถที่เขาประเคนให้หล่อนเช่นเดียวกัน
ทำให้เพื่อนๆที่เหลือพากันตาลุกวาวมองทั้งสองด้วยความอิจฉา ต่างจากฉันที่นั่งหยิบแก้วเหล้าที่บริกรส่งให้ขึ้นมาจิบ
ในขณะที่ฟังด้วยใบหน้าราบเรียบไม่ยินดียินร้ายหรือแสดงอาการตื่นเต้นอะไรเลย
“อะไรวะฝ้าย
ทำไมทำหน้าอย่างนั้น แกไม่ตื่นเต้นหรือยินดีอะไรกับเพื่อนหน่อยเหรอ” ยัยนัทละสายตาจากเพื่อนทั้งสองมาทักฉันเมื่อสังเกตุอาการเฉยชาของฉันได้
“จะตื่นเต้นอะไร
พวกแกก็ได้อะไรอย่างนี้บ่อยแล้วนี่”
“อ้อเหรอ
ฉันนึกว่าแกอิจฉาเพื่อนซะอีก”
ฉันหันไปสะแหยะยิ้มให้ยัยนัท
“อิจฉาทำไม ของพวกนี้ยังไม่ทันได้ถึงครึ่งที่ฉันได้เล้ย” สิ้นประโยคเพื่อนๆในกลุ่มที่เหลือก็พากันเบ๊ปากใส่ฉันทันที
“จ้า...แม่คนสวยตัวท๊อปประจำกลุ่ม จอมเทของแก็งค์นางฟ้าทะลายโจร
ของที่แกได้มาจากบรรดาเสี่ยน่าจะเยอะพอๆกับของในห้างแล้วมั้ง
เมื่อไหร่จะเอามาประมูลขายให้พวกฉันถูกๆล่ะยะ”เสียงยัยเบลล่าเพื่อนในกลุ่มอีกคนกระแนะกระแหนฉันขึ้นมาบ้าง
“ประมูลทำไม พวกแกก็มี
ฉันเอาไปบริจาคให้คนด้อยโอกาสจะไม่ดีกว่าเหรอ”
“จ้า
แม่คนสวยใจบุญ เอ๊ะ หรือจะใจบาปกันแน่นี่ หลอกผู้ชายเป็นว่าเล่น
เออแล้วสรุปเสธอดิศักดิ์ที่เขามาขอเบอร์โทรแกกับฉัน
เขาได้สานสัมพันธ์กับแกต่อหรือเปล่าวะ”ยัยเบลล่าแขวะเสร็จก็ถามฉันต่อ
“สานสัมพันธ์?” ยัยนัทหัวเราะหึรีบพูดแทรกทันที “แกควรจะถามมันว่า
ตกลงมันสานสัมพันธ์กับเขาหรือเปล่าดีกว่านะ รู้มั้ย
มันเทไปตั้งแต่เขาซื้อกระเป๋าแอร์เมสให้มันแล้ว”
“เทแล้ว”
“ใช่”
“เฮ้ย
เสียเป็นแสนแขนไม่ได้จับ ตกลงเสธอดิศักดิ์ก็ไม่ได้แอ้มอะไรแกอีกแล้วเหรอวะฝ้าย
นี่แกถือพรหมจรรย์หรือไงวะ” ยัยเบลลล่ากระแหนกระแหนฉันจนเพื่อนที่เหลือก็พากันหัวเราะคิกคักตามด้วยความชอบใจ
“ฉันไม่ได้ถือ
แต่ของมีมูลค่ามันก็ต้องเก็บเอาไว้เรียกราคาสูงๆกับคนที่จ่ายฉันได้ป่ะ
จะให้ฉันมาใช้พร่ำเพรื่ออะไรนักหนา ราคาตกกันพอดี”
พากันสะดุ้งเป็นแถบๆเมื่อได้ยินฉันตอบคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
แต่ดันมีความหมายประชดประชัน
ซึ่งนั่นก็คงจะทำให้เพื่อนที่หมั่นไส้ฉันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหมั่นไส้เข้าไปใหญ่
“เก็บไปก็เท่านั้นแหละแก
มูลค่าของของแกมันก็คงไม่ไปเกินกับที่ๆเราอยู่หรอก
นี่เราอยู่ต่างจังหวัดนะเว้ยไม่ใช่กรุงเทพ แกไม่ได้มีวาสนาจะได้เจอคนดีๆบ่อยๆหรอก
ฉันว่ารีบขายรีบปล่อยดีกว่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้แก่ไปเปล่าๆ เราในวัยนี่มันยังสดใสใครเห็นใครก็ชอบ ฉันว่าแกก็รีบๆหาคนที่รักแกจริงๆฐานะดีๆสักคนมาดูแลแกเถอะ
จะปล่อยตัวเองอย่างนี้ไปทำไมกันเสียดายของแทน”
เป็นยัยสายรุ้งที่ออกตัวสอนฉันแทนเพื่อนๆที่เหลือ
ซึ่งฉันก็เหล่ปลายหางตามองหล่อนเบาๆได้แต่ขอบคุณที่หล่อนกล้าสอนฉันในใจไปก่อนจะพยายามเก๊กสวยอธิบายต่อ
“ฉันไม่ได้ปล่อย
และฉันก็พยายามมองหาอยู่
พวกแกก็รู้ว่าฉันก็พยายามเปิดรับทุกคนที่เข้ามาหาฉันทั้งนั้น
ฉันไม่ได้ปิดกั้นตัวเองสักหน่อย เพียงแต่ฉันคิดว่าคนที่ฉันเจอมันยังธรรมดาอยู่และฉันน่าจะไปได้ไกลกว่านี้”
“ธรรมดา
อะไรคือความธรรมดาของแกวะ
ผู้ชายที่เข้ามาหาแกนี่ระดับบิ๊กๆในแต่ละอาชีพทั้งนั้นเลยนะแก ทั้งนักธุรธกิจ
นักการเมือง ทหาร ตำรวจ ผู้พิพากษา ข้าราชการ เฮ้ย..ฉันเห็นร้อยแปดอาชีพเลยนะที่เข้ามาแก
แล้วแต่ละคนคือไม่ใช่ธรรมดาทั้งนั้นเลยนะ อย่างเจ้าสัวบุญส่งน่ะเขาก็โคตรรวยโคตรใจดี
มีอย่างที่ไหนสปอร์ตซื้อคอนโดหรูให้แกอยู่ฟรีๆเพราะหวังซื้อใจโดยไม่ได้แอ้มแกสักบาทเดียว
ทั้งเฮียสุวิทย์ที่ถอยปอร์เช่ให้แกเพื่อที่จะซื้อใจแกอีก แกนี่โคตรโชคดีของโชคดีแล้วนะยังไม่รู้ตัวอีก
แล้วผู้ชายพวกนี้เขาธรรมดาที่ไหนกันล่ะแก อะไรคือความพิเศษของแกพวกฉันอยากรู้นัก”
ยกไหล่ตอบเพื่อน“ไม่รู้ดิ
ฉันก็ชอบคนรวยๆอย่างพวกแกแหละ ฉันก็อยากหาคนมาซัพพอร์ตชีวิตฉันเหมือนกัน
แต่ฉันไม่ชอบคนที่เข้ามาหาฉันง่ายๆวะ ฉันมีความรู้สึกว่าถ้าเขาได้ฉันมาง่ายๆเขาก็คงจะทิ้งฉันไปง่ายๆเหมือนกัน”
“เอ้า มึงหลอกด่าพวกกูป่ะนี่อีฝ้าย”
เพื่อนอีกคนหัวร้อนรีบต่อว่าฉันทันทีที่จับใจความได้
“เปล่า
ฉันจะหลอกด่าพวกแกทำไม แกน่ะเพื่อนฉันนะ ฉันพูดออกมาจากใจของฉันจริงๆ ฉันไม่ชอบอะไรที่มันง่ายๆดาษดื่นเกินไป
ของๆฉันต้องดีที่สุดรวยที่สุดและพิเศษที่สุดให้สมกับที่ฉันเด่นที่สุดในกลุ่ม”
ได้ยินเสียงแหวะออกมาจากใครสักคน
ก่อนที่ยัยรินเพื่อนอีกคนจะหันมาจีบปากจีบคอคุยกับฉันบ้าง
“ฉันว่าตอนนี้ถึงแกจะสวยและเด่นที่สุดในกลุ่มยังไงแต่แกก็ไม่ได้มีความพิเศษไปกว่าพวกฉันแล้วล่ะ
เพราะพวกฉันมีคนคอยซัพพอร์ตและมีคนคอยคุ้มครอง
ฐานะการเงินของพวกฉันยังไงก็ดีกว่าแกที่อยู่ตัวคนเดียวแน่ๆ
เพราะฉะนั้นเลิกให้ค่าคนที่ไม่มีแบล็กดีกว่า เงินทองของนอกกายก็จริงอยู่ แต่หน้าตาและความสวยสมัยนี้ก็ถือว่าเป็นของนอกกายเหมือนกัน
เรามีเงินเราก็ทำสวยได้เหมือนกันแหละ จะเอาให้สวยให้ปังกว่ายัยฝ้ายเลยก็ได้เนอะ”
ฉันนั่งฟังตั้งนานกว่าจะรู้ว่าเพื่อนแอบด่า
“ว่าฉันไม่มีแบล๊กเหรอ
นี่คิดว่าคนอย่างฉันจะไม่มีปัญญาหาแบล๊กดีๆได้อย่างนั้นเรอะ”
“ใช่สิ
อ้อหรือแกจะกลับไปหาพวกผู้ชายธรรมดาที่แกเทเข้าไปให้กลับมาเป็นแบล๊กก็ได้นะ
แต่คงจะกลืนน้ำลายตัวเองสักหน่อย ไหวป่ะล่ะ”
ยัยนัทเห็นท่าจะไม่ดีเมื่อฉันและเพื่อนๆขมึงตามองกันใหญ่เลยรีบห้ามศึก“เอ้อๆ หยุดๆเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย
นี่พวกแกแขวะกันไปกันมาจนกลายเป็นทะเลาะกันแล้วรู้ตัวป่ะ”
“ไม่ได้ทะเลาะอะไรสักหน่อย
แค่อย่างลองของว่าเพื่อนเราที่เป็นดาวเด่นที่สุดในกลุ่มจะหาแบล๊กที่มีความพิเศษที่สุดได้จากไหนกันนะ
ฉันอยากเห็นจังเลยอ่ะไม่แน่ใจว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้เห็นมั้ย”เป็นยัยนุ่นที่หันมาแขวะฉันอีกคน
“อีนุ่น!”ฉันเริ่มเสียงแข็ง “มึงอยากลองของว่างั้น ได้งั้นพวกมึงคอยดูเดี๋ยวกูจะหาคนที่มีความพิเศษมาให้พวกมึงเห็นให้ได้
แล้วถ้ากูหามาได้จริงๆมึงจะให้อะไรกู”
“พวกกูเหรอ
กูก็จะกราบตีนมึงงามๆแล้วขึ้นป้ายไวนิลแสดงความเป็นตัวท๊อปให้มึงที่คณะเลยดีป่ะ
“กูขอป้ายรูปที่พวกมึงกราบตีนกูติดที่รถบรรดาพวกมึงดีกว่า”
“เอางั้นก็ด้ายยย..แล้วมึงล่ะอีฝ้ายถ้ามึงหาไม่ได้
มึงจะทำอะไรให้พวกกู”ยัยนุ่นรับคำท้าพร้อมทวงถามสิ่งที่พวกเธอจะได้เมื่อฉันทำไม่สำเร็จ
“กูก็จะติดป้ายไวนิลรูปที่กูกราบตีนพวกมึงทุกคนลงรถกูเลยดีป่ะ”
“โอเค๊!!” เพื่อนที่เหลือพากันพยักหน้าตอบรับทั้งหัวเราะชอบใจข้อเสนอของฉันทันที
เอ๊ะ..เห็นดีเห็นงามพร้อมกันอย่างนี้
อย่าบอกนะว่าพวกนี้แอบหมั่นไส้ฉันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนี่..
ได้แต่คิ้วขมวดจ้องมองท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของบรรดาเพื่อนที่เหลือด้วยความสงสัย
แต่ในหัวของฉันตอนนี้มีแต่ความหยิ่งผยองเกินกว่าที่จะยอมแพ้แก่สายตายิ้มเยาะของพวกเธอที่ต้องการเห็นความปราชัยของฉันได้
อะไรที่ฉันจะโชว์เหนือทับถมพวกนี้ได้ในตอนนี้ฉันก็จะทำ
“แล้วใครล่ะ
จะเป็นเหยื่อแก คนพิเศษในแบบของแกจะเป็นยังไงวะ
นี่ไม่ใช่ว่าแกจะโมเมหาใครที่พวกฉันไม่รู้จักมาทำทีเป็นจีบแล้วติดหลอกพวกฉันอย่างนั้นหรอกใช่มั้ย”
ยัยนุ่นถามฉันด้วยความสงสัยเมื่อเธอฉุกคิดได้
“นี่ ฉันมีศักดิ์ศรีพอ
เดี๋ยวฉันจะหาโจทย์ของฉันมาให้พวกแกพิจารณาเองดีป่ะ
ว่าฉันจะแก้โจทย์พิเศษของฉันได้ยังไง”
