Confusion
Chapter
1
สุภาพสตรีในชุดดำ
ทิราหยิบแว่นตาดำกรอบเหลี่ยมขึ้นมาสวมบังดวงตาโตสีน้ำตาลที่ผ่านการร้องไห้ทั้งคืนไว้
ก่อนจะพยายามเผยอปากยิ้มปลอมๆกับกระจกด้านหน้า
ตอกย้ำการตัดสินใจที่ว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
ใช่..เธอคิดมาดีแล้ว
และคิดว่านี่คือสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุดในยามนี้
ไม่มีอะไรจะจบปัญหาทุกอย่างได้ไวและรวบรัดอย่างนี้แล้ว
เธอพยักหน้าและยิ้มรับให้กับการตัดสินใจก่อนหน้านั้นอีกครั้ง..
เงากระจกสะท้อนภาพลิปสติกสีแดงกร่ำที่เธอใช้ฉาบริมฝีปากกว้างอย่างสาวฝรั่ง
ฟันขาวเรียงสวยทำให้รอยยิ้มของเธอโดดเด่นขึ้นทันทีที่เธอพยายามยิ้มค้างไว้
ใบหน้าเรียวสวยขาวที่เธอพยายามเก็บรักษาไว้ซึ่งความสดใสและความไร้เดียงสา
ซึ่งเป็นองค์ประกอบหนึ่งของพหรมจรรย์ที่เธอห่วงนักหวงหนาแต่ก็ต้องตัดใจใช้มันเป็นสินค้าเพื่อเรียกร้องมูลค่ามหาศาลที่มันควรจะได้
..เธอกำลังจะขายตัว..
ไม่สิ
ทิราคิดว่ามันไม่ใช่การขายตัวซะทีเดียวหรอก
เพราะอย่างน้อยเธอก็คิดว่าเธอจะขายแค่พรหมจรรย์เท่านั้น
และจะเป็นแค่
“ครั้งเดียวเท่านั้น”สำหรับอาชีพที่เธอได้ยินคนตราหน้าด่าแม่มาตั้งแต่เด็กจนโตอย่างนี้..
มันเป็นอาชีพที่ไม่มีเกียรติอย่างนั้นเหรอ??
ไม่หรอก
เพราะสังคมยัดเยียดให้ให้คำๆนี้เองต่างหาก
และเธอค่อนข้างมั่นใจว่า
สิ่งที่มีเกียรติสำหรับชีวิตเธอในยามนี้คือ
“เงิน” เท่านั้น นอกเหนือจากนั้น
เงินจะสามารถเชิดชูความด้อยค่าของอาชีพนั้นขึ้นมาได้เอง..
เด็กสาวหันไปมองกรอบรูปตั้งโต๊ะขนาดเล็กที่โต๊ะทำงาน
ภาพเธอในชุดนักเรียนมัธยมตอนต้นกำลังยื่นมือไหว้รับทุนการศึกษาจากเจ้าของทุนผู้มีเกียรติ
ตัวแทนจากหน่วยงานคุ้มครองสิทธิผู้หญิงและสตรีเอกชนทำให้เธอน้ำตาซึมทันทีที่นึกถึงข้อความของพี่คนนั้นกล่าวกับเธอตอนให้ทุนการศึกษา..
“ตั้งใจเรียนนะคะ
น้องโตขึ้นไปแล้วต้องทำงานดีๆมีเกียรติมีศักดิ์ศรีจะได้เลี้ยงดูครอบครัวของน้องได้นะคะ..”
หึ..เธอตั้งใจเรียนแล้วก็พยายามหางานดีๆมีเกียรติอย่างที่พี่เจ้าของทุนคนสวยบอกเธอไว้อย่างตอนนั้นเสียด้วยสิ..
แต่ศักดิ์ศรีก็กินไม่ได้
เมื่อถึงเวลาที่เธอจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมากและไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร
เธอจึงจำเป็นต้องทำในสิ่งที่จะขัดต่ออุดมการณ์ชีวิตและขัดต่อข้อความแรงบันดาลใจของเจ้าของทุน
หันมาเลือกอาชีพต่ำๆด้อยค่าในสายตาใครๆแต่ไม่ใช่สำหรับเธอในตอนนี้แทน..
ใช่..แม้อาชีพจะดูด้อยค่าหรือต่ำต้อยในสายตาคนอื่นอย่างไร
เธอก็ไม่ได้รังเกียจอาชีพนี้เลย
เพราะอะไร?
เธอรู้ดีว่าเธอเกิดมาได้เพราะอะไรน่ะสิ..
หึ..น่าขำนัก
แม้เธอจะดูเหมือนไม่ได้เกิดจากความเต็มใจของแม่
แต่แม่ก็สู้เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่ท่านรู้ว่าได้ตั้งครรภ์เด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งมาจากใครก็ไม่รู้
อาจจะเป็นฝรั่ง
ใครคนใดคนหนึ่ง
หนุ่มต่างชาติไม่ฝรั่งเศสก็เยอรมัน
หรือไม่ก็อาจจะเป็นหนุ่มอังกฤษกลัดมันก็ได้
แม่จำไม่ได้ถึงรายละเอียดในเรื่องนั้น
ท่านบอกเพียงสั้นๆว่าแม่อาจจะพลาดให้กับหนุ่มต่างชาติที่เป็นลูกค้าแม่ก็ได้
เพราะพื้นที่แถวนั้นคนต่างชาติเยอะมากและแม่ก็เลือกแต่ลูกค้าที่เป็นชาวต่างชาติด้วย
เพราะค่าบริการที่แม่เธอได้มาจากเขาเหล่านั้นก็มากพอที่จะสำรองเก็บไว้เป็นทุนเมื่อแม่ตัดสินใจออกจากงานนั้นเมื่อตั้งท้องทิราและเปิดร้านขายอาหารตามสั่งเล็กๆเลี้ยงดูเธอมา...จนกระทั่งเมื่อวานนี้..วันที่มีฝันร้ายเกิดขึ้นในชีวิตของทิรา..
ทิราน้ำตาซึมอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพยุพินผู้เป็นแม่ที่โรงพยาบาล
ภาพสายท่อช่วยหายใจระโยงระยางรวมทั้งเสียงหวีดของเครื่องวัดชีพจรด้านข้างเตียงแม่ในห้องฉุกเฉินทำให้หญิงสาวจำเป็นต้องทำในสิ่งที่ตนและแม่เคยหลีกเลี่ยงมาตลอดชีวิตอย่างนี้..
“ทิ..หนูมีโอกาสได้เรียนสูงกว่าแม่แล้ว
เป็นตายยังไงก็อย่างเอาตัวเข้าแลกเงินนะลูก
มันไม่คุ้มเลยกับตราบาปที่ติดตัวไปตลอดชีวิตอย่างนี้”
ภาพยุพินก้มลงหอมผมลูกสาวสุดที่รักปรากฏในห้วงความทรงจำของทิราอีกครั้ง
ยามนั้นมีนายก
อบจ.ที่มีฐานะร่ำรวยของจังหวัดได้ผ่านมากินข้าวที่ร้านแล้วบังเอิญพบเจอกับเด็กเสริฟสาวสวยที่มองยังไงก็รู้ว่าเป็นลูกครึ่งอย่างทิราเข้า
เขาเข้าหาทิราทันทีที่รู้ว่าเป็นลูกสาวคนเดียวของยุพิน
เฝ้าเช้าเฝ้าเย็นหวังจะเอาไปเลี้ยงดูเป็นบ้านเล็กอีกหลังของเขา
แต่ยุพินก็ปฏิเสธเสียงแข็งซึ่งนั่นก็ทำให้นายกอบจ.คนนั้นไม่พอใจสองแม่ลูกเป็นอันมาก
เขาจึงจัดการสั่งสอนสองแม่ลูกด้วยการเผาเพลิงขายกับข้าวและตามราวีจนยุพินและทิราต้องพากันระเห็ดระเหย้ายที่ทางไปหาทำเลเปิดร้านใหม่
เสียงกร่นด่าตอนที่ลูกน้องมาทำร้ายแม่เธอยังติดอยู่ในหูทิราตลอด
“..สะดิ้งนักนะมึง
ตัวเองก็เป็นกระหรี่ยังกระแดะสั่งสอนให้ลูกรักนวลสงวนตัวไม่ให้เป็นน้อยนายกูเหรอ
หึ..ขอดีๆไม่ให้ระวังนายกูจะมาลักพาตัวลูกมึงไปเองแล้วนะทีนี้..”
ทิราจำได้เสมอ
เธอไม่เคยลืมน้ำตาของแม่ในวันที่มองดูพวกหมาหมู่กำลังทำลายข้าวของเครื่องใช้ต่างๆในร้านของเธอทั้งสองคน
ไม่มีแรงแม้จะสู้แต่แม่ก็ไม่ยอมแพ้
ท่านยังอุตสาห์ปากกัดตีนถีบพาเธอหนีตายพวกเดนทรชนออกไปอยู่อีกเมืองหนึ่งจนได้..
..ไม่ว่าลำบากยังไงแม่ก็ไม่เคยขายเธอกินเลย..
แม้ภาพชายหนุ่มมีฐานะมากหน้าหลายตาเวียนกันเข้าหาทิราอย่างนายกอบจ.คนนั้นก็เกิดขึ้นตลอดเวลาตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาวจนกระทั่งเธอเรียนจบมหาวิทยาลัยในวัย23ปีอย่างนี้ก็ตาม
แต่..มันคงเป็นชะตาของฟ้า
เธอคงเกิดมาไม่พ้นชะตากรรมเดียวกันกับแม่ของเธอ
เอาล่ะ..ยังไงซะเธอก็ขายมันได้มูลค่ามากกว่าที่แม่เคยขายได้ตอนสาวๆเสียอีก
ทิรายิ้มเศร้าๆปลอบใจตัวเอง
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูโปรแกรมแชทอีกครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงมันเตือน..
“รออยู่หน้าฟรอนต์โรงแรมเซ็นโทรัลอิมแพ็ก
มาแล้วนั่งรออยู่ฟอนต์ด้านหน้าจะลงไปรับอีกที”
ทิรากดเข้าไปดูรายละเอียดของแผนที่ที่ผู้ส่งข้อความแนบมาให้
เธอทำความเข้าใจกับมันก่อนจะกดข้อความตอบรับ
“Y”
ชื่อของคนที่เสนอเงินมูลค่ามากโขในการขายพรหมจรรย์ในครั้งนี้ของเธอ
“เดี๋ยวถึงแล้วทิจะติดต่อกลับไปนะคะ”
“อย่าลืมที่บอกให้ใส่แว่นตาปิดหน้ามาด้วยล่ะ”
“ค่ะ
ทิจะใส่ไปด้วยค่ะ”
ประโยคสุดท้ายของการสนทนาจบไป
หญิงสาวเงยหน้าสำรวจตัวเองในกระจกอีกครั้ง
เธอลุกขึ้นมองความเรียบร้อยของชุดเดรสสีดำมันเงาของเธอก่อนจะหยิบน้ำหอมขึ้นมาฉีดพรมไปที่ซอกคอตัวเองอีกหน
ทั้งจัดปลายผมยาวสีน้ำตาลของเธอให้เข้าทรงแล้วจึงหยิบเอากระเป๋าสะพานเดินออกจากห้องนอนของตัวเองไป
****************
ประตูกระจกหนาขนาดใหญ่เปิดออกพร้อมภาพพนักงานต้อนรับชายสองคนก้มตัวพินอบพิเทาทำความเคารพหญิงสาวร่างสูงสะโอดสะองค์ที่กำลังเดินเก้ๆกังๆเข้ามาในโถงทางเดินโอ่อ่าของโรงแรมที่นัดพบ
ทิรายิ้มให้กับพวกเขาก่อนจะขยับแว่นกันแดดสีดำใหญ่ของเธอแก้เขิน
เธอหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนเครื่องเล็กราคาถูกๆในกระเป๋าสะพายหนังก๊อปเกรดเอของเธอขึ้นมาพิมพ์ข้อความหาคุณ
Yอีกครั้ง
ตอนนี้เธอเดินมาถึงฟรอนต์แล้ว
และคนที่นั่งรออยู่แถวโซฟาหน้าฟรอนต์นั้นก็ค่อนข้างมากโข
แต่เธอไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนที่นัดเจอเธอนี้เป็นใคร
เพราะเธอถามรายละเอียดอะไรเขาไปแล้วก็ไม่ได้คำตอบที่มีประโยชน์กลับคืนมานัก..
..เขาดูเป็นคนค่อนข้างดุ...
ทิราจินตนาการถึงชายแก่คราวพ่อ
หัวล้าน ลงพุงพุ้ย มาดนักการเมือง
ใช่..เธอคิดว่าเขาคงเป็นนักการเมืองหรือไม่ก็ต้องเป็นนักธุรกิจที่มีฐานะร่ำรวยล่ำซำถึงขนาดเสนอเงินซื้อพรหมจรรย์ของเธอได้ด้วยเงิน6หลักได้อย่างสบายๆ
เงินหลักแสนแลกกับเซ็กส์แค่ครั้งเดียว
เป็นใครก็เอาทั้งนั้นล่ะ
โดยเฉพาะทิราที่ต้องการใช้เงินในการรักษาแม่ที่ประสบอุบัติเหตุต้องผ่าตัดสมองอย่างด่วนอย่างนี้แล้ว
เธอแทบจะไม่กล้าปฏิเสธอะไรเขาเลยในตอนที่เขาทักแชทเธอมา
แม้ข้อเสนอในตอนนั้นมันค่อนข้างจะแปลกๆไปบ้างก็เถอะ..
ภาพวันที่คุณY
ปรากฏตัวในโปรแกรมไลน์ของเธอทำให้เธอแอบครุ่นคิดถึงผู้ชายคนนี้อีกครั้ง...
“เธอคือคนที่ลงประกาศในเว็บไซด์ไลน์คนนี้ใช่มั้ย”
ข้อความจากบุคคลปริศนาที่ทักแชทไลน์เธอมาในเวลาเกือบๆจะตีสองทำให้ทิรารีบเดินออกจากห้องพักฟื้นที่เธอกำลังเฝ้าแม่เธออยู่ที่โรงพยาบาลทันที
ทิราเดินออกไปให้ไกลจากหน้าห้องที่แม่เธออยู่
เธอเลือกมุมที่เงียบและมืดที่สุดเพื่อที่จะตอบข้อความที่เธอตัดสินใจจะเก็บไว้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้
เป็นข้อความที่มีลิงก์แนบด้วย
หึ..ก็คงเป็นลิงก์ที่เธอใช้ประกาศนั่นล่ะ
จริงอย่างทิราคิด
แค่ทิราคลิ๊กเข้าไปหน้าเว็บสาวไซด์ไลน์ก็ปรากฏพร้อมๆกับกระทู้ที่เธอพึ่งประกาศไปเมื่อตอนเที่ยงของวัน
“หนูมีเหตุจำเป็นต้องการใช้เงินด่วน
เป็นเงินจำนวนมาก
ถ้าพี่คนไหนพอมีค่าใช้จ่ายให้หนูรบกวนอินบ๊อกซ์มาหาหนูที่อีเมลล์ที่ให้ไว้นะคะ
ปล.รูปที่หนูลงคือรูปจริงๆของหนูค่ะและหนูไม่เคยผ่านงานมาก่อนนะคะ”
ทิรากลืนน้ำลาย
รู้สึกกระด้างกระเดื่องใจเล็กๆที่ย้อนกลับมาอ่านข้อความสกปรกไร้ความคิดของตัวเองอีกครั้ง
เธอคลิ๊กปิดลิงก์ก่อนจะเริ่มเอะใจว่า..ทำไมเขาถึงรู้จักไลน์เธอ
ในเมื่อเธอให้อีเมลล์กับเว็บไป..
ความตกใจทำให้ทิราเริ่มมือสั่นระริก
เธอกำลังลังเลที่จะตอบข้อความของบุคคลปริศนาคนนี้เสียแล้ว
“อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ
ใช่ หรือไม่”
“จะเอามั้ยเงิน”
“เธอต้องการเงินเท่าไหร่
ฉันสามารถให้ตามที่เธอต้องการได้
และมากกว่าที่เธอต้องการก็ได้ถ้าเธอยอมตกลง”
ทิราสะดุ้งเล็กๆที่ได้อ่านข้อความสุดท้ายหลังจากที่เขาส่งข้อความรัวๆมาแล้วเธอไม่ตอบกลับเขาเลย..ความงกทำให้เธอรีบกดข้อความตอบเขาทันที..
“ห้าหมื่น
หนูต้องการใช้เงินห้าหมื่น”
“ฉันให้แสนนึงเอามั้ย
ถ้าเอาบอกเลขบัญชีมา
ฉันจะโอนมัดจำไปให้
จะได้รู้ว่าไม่ได้ล้อเล่น”
ห๊ะ!!!
ทิราสะดุ้งโหยงที่ได้อ่านข้อความนี้
ตอนนี้จากที่มือเธอสั่นอยู่แล้วก็กลายเป็นสั่นเป็นเจ้าเข้าเข้าไปใหญ่
เขาเข้าใจอะไรเราผิดหรือเปล่าทำไมเสนอเงินให้เยอะขนาดนั้น
ทิราคิดก่อนจะพยายามพิมพ์ข้อความถามเขากลับไป
“คือหนูขอแจ้งก่อนนะคะ
ว่าหนูต้องการจะขายพรหมจรรย์ของหนูแค่ครั้งเดียว
หนูไม่ได้ขายตัวตลอดหนูก็เลยขอราคาสูงไว้
คุณเข้าใจถูกแล้วใช่มั้ยคะถึงจะให้เงินจำนวนมากอย่างนั้นกับหนู”
“เข้าใจ
ฉันรู้ว่าเธอต้องการใช้เงิน
ฉันแค่ชอบเธอไม่มีอะไรมาก
ฉันมีเงิน เงินแค่นี้ไม่เป็นปัญหากับฉัน
ถ้าเธอตกลง เราสามารถนัดเจอกันได้เลย
ฉันไม่โกหกเธอแน่
ขอเพียงแค่ให้เธอรีบลบกระทู้ที่เธอโพสขายในเว็บไปแค่นั้นก็พอถ้าเธอสนใจข้อเสนอของฉัน”
ทิรายืนครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะพยายามถามคำถามส่วนตัวของบุคคลปริศนาคืนไปว่าเขาเป็นใคร
ใช่สิ..การที่จะมีอะไรกับใครสักคนเธอก็ต้องรู้จักเขาก่อนหรือเปล่าล่ะ..
“เรียกฉันว่า
Y
ฉันขอไม่บอกรายละเอียดของฉันกับเธอดีกว่า
เพราะยังไงเราก็ต้องเจอตัวจริงกันอยู่แล้ว
ฉันไม่อยากให้เรื่องของฉันกับเธอเพร่งพรายออกไป
มันจะทำให้ฉันเสียชื่อเสียงได้หากมีคนเอาข้อมูลของฉันในไลน์ไปแบลคเมลล์
เธอเข้าใจใช่มั้ย”
ทิราเข้าใจทันทีที่ได้อ่านข้อความที่เขาพิมพ์อธิบายยาวๆกลับมา
เขาคงเป็นคนรวยและมีชื่อเสียงกระมังเลยไม่อยากให้ใครรู้ว่าแอบมาทำอะไรที่เสียหายอย่างซื้อประเวณีอย่างนี้
ทิราครุ่นคิดต่อ
นึกอยากลองใจผู้ชายปริศนาคนนี้ดู
เธอส่งหมายเลขบัญชีไปให้เขาหลังจากนั้น
ซึ่งแน่นอนว่าแค่ไม่กี่วินาทีเงินก็ถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารเธอเรียบร้อยแล้ว
รับโอนจาก
XX88899x
50,000บาท
คงเหลือ 51,020.50บ
ทิราตาโตตอนที่อ่านเมสเสรจแจ้งเตือนยอดโอนจากโทรศัพท์ของเธอเสร็จ
เขาโอนมาจริงๆด้วย
แถมโอนมาให้ในยอดที่เธอต้องการด้วยอีก..
..งั้นได้เงินแล้ว
ชิ่งเขาเลยดีมั้ย..
เพียงแค่เธอคิด
ข้อความไลน์จากปลายสายก็ดังเตือนสติเธออีกครั้ง
“ได้รับยอดแล้วใช่มั้ย
หวังว่าคงจะไม่ตุกติกหนีกันหรอกนะ
รู้ใช่มั้ยว่าถ้าฉันรู้ไลน์ของเธอโดยที่เธอไม่ได้ให้ไว้ติดต่อแสดงว่าฉันรู้จักเธอทั้งหมดแล้ว
ทิรา”
ทิราไอแค่กๆทันทีเมื่อเห็นว่าคุณ
Y
บุคคลปริศนาช่างรู้ทันเธอนัก
หนำซ้ำยังทำท่าเหมือนรู้จักเธออีก
เขารู้จักชื่อจริงของฉันด้วยอย่างนั้นเหรอ
ตอนนี้ทั้งความตื่นเต้นที่เห็นยอดเงิน
ทั้งตกใจที่ได้ยินคำขู่ทำให้เธอยืนเก้ๆกังๆว่าจะตอบรับเขาดีหรือไม่
กระทั่งบุคคลปริศนาส่งข้อความกลับมาอีกครั้ง..
“ฉันจะส่งสถานที่นัดเธอในบ่ายวันพรุ่งนี้
หวังว่าเธอจะมานะ
เพราะถ้าไม่มาฉันจะให้คนไปรับเธอมาเอง
แต่จะปลอดภัยหรือไม่นั้นฉันไม่รับปากนะแม่สาวน้อย
ราตรีสวัสดิ์”
..และข้อความข่มขู่แกมบังคับของคุณYก็ทำให้ทิราต้องจำใจมาตามนัดกับเขาในบ่ายวันรุ่งขึ้นอย่างนี้นี่เอง..
เธอส่งข้อความไปบอกเขาว่าถึงฟรอนต์โรงแรมแล้วก่อนจะนั่งรอเขาอยู่โซฟาแถวๆนั้น
ซึ่งชั่วคราวหลังจากนั้นภาพผู้ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่สวมแว่นตาดำและใส่ชุดสูทสีดำก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทิราทันที
“คุณทิราใช่มั้ย
คุณYรออยู่ข้างบนแล้ว
เชิญครับ..”
ชายคนนั้นโน้มตัวผายมือนำทางให้ทิราเดินตามเขาออกมา
ก่อนที่เขาจะนำทางทิราไปที่ห้องสูทของโรงแรมชั้น20หลังจากนั้น..
“คุณYรออยู่ในนี้
เชิญคุณเข้าไปได้”
เขาผายมือเข้าไปในห้องในขณะที่เปิดประตูออก
ทิราเก้ๆกังๆครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องด้วยท่าทางที่เธอคิดว่าสวยสง่าที่สุด
วินาทีแรกที่เดินเข้าห้อง
ทิราถอดแว่นกันแดดออก
เธอชำเรืองตามองไปรอบๆห้องเพื่อมองหาชายร่างใหญ่ลงพุงพุ้ยที่เธอคาดว่าจะได้เจอ
แต่ผิดคาดเพราะตอนนี้เธอกลับเห็นแค่เพียงภาพร่างสูงสง่าของสุภาพสตรีในชุดกระโปรงสูทผ่าแขนสีดำ
ที่ทั้งสวมหมวกปีกกว้างสีดำใบใหญ่และแว่นตากันแดดสีดำทะมึนทึนทึบอันใหญ่ไว้บดบังใบหน้าเกือบๆจะครึ่งหน้าของเธอแล้วตอนนี้...
“เอ่อ..สงสัยหนูเข้าห้องผิด
ขอโทษด้วยนะคะ”
ทิรารีบยกมือไหว้ขอโทษผู้หญิงที่ยืนกอดอกอยู่กลางห้องคนนั้น
เธอหันหลังตั้งใจจะรีบเดินออกจากห้องก่อนจะกลายเป็นชะงักเพราะได้ยินเสียงหวานๆของผู้หญิงในชุดดำคนนั้นเรียกไว้..
“จะไปไหน...ทิรา..”
ทิราหยุดก้าว
เธอหันมาคิ้วขมวดยืนอึ้งมองไปที่ผู้หญิงชุดดำคนนั้นทันทีที่ได้ยินชื่อเธอ
ตอนนี้สุภาพสตรีเบื้องหน้ากำลังเผยอริมฝีปากสีแดงกร่ำบนใบหน้าขาวเนียนของเธอเพื่อมอบรอยยิ้มทักทายทิราแล้ว..
“ฉันคือYคนที่คุยไลน์กับเธอเมื่อคืนไง
เรียกฉันว่า Miss
Y ก็ได้นะ
ทิรา”
“มิสวาย??..นี่คุณเป็นผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ”
“...ฉันบอกเธอเหรอว่าฉันเป็นผู้ชาย”
หืมห์??!!..แทบจะเงิบสำหรับคำตอบเรียบๆ
แม้ท่าทางของผู้หญิงเบื้องหน้าจะดูดีมีสง่า
ท่าทางจะมีอายุ
แต่คำพูดกวนๆก็ทำให้ทิรารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ออกจะยียวนเหมือนเด็กมิใช่น้อย..
“เอ่อ..ขอโทษค่ะ..ฉันคิดว่าคุณเป็นผู้ชาย
ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงอยากซื้อ..เอ่อ..”
คำพูดกระด้างกระเดื้องทำให้ทิรานึกอายหญิงสาวคนต่อหน้าขึ้นมาเหลือเกิน
แน่นอนล่ะแค่คิดว่าจะมีอะไรกับผู้ชายนี่ก็ทำให้เธอคิดมากจนนอนไม่หลับอยู่แล้ว
นี่เธอพึ่งมารู้ว่าคนที่ทุ่มซื้อเธอมาเป็นผู้หญิงด้วยกันอีก
ความอายและสำนึกผิดชอบชั่วดีก็ยิ่งเพิ่มเข้าไปใหญ่
โอ้ย..นี่ครั้งแรกของฉันจะเป็นเซ็กส์กับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ..ทิราหลับตานึกภาพพวกนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
เธอไม่ประสีประสาอะไรเลยกับเรื่องพวกนี้
ยิ่งกับเพศเดียวกันด้วยแล้วยิ่งไม่เคยอยู่ในความคิดเธอมาก่อนด้วยซ้ำ
“ใช่ฉันอยากซื้อเธอ...แต่ก็ไม่ใช่เพราะเรื่องเซ็กส์หรอกนะ..”
เสียงสุขุมของผู้หญิงชุดดำดังเรียกสติของทิรา
เด็กสาวหน้าตาเหรอหราขึ้นทันทีที่ได้ยินประโยคแปลกๆอย่างนั้น
เธอมองท่าทางของสตรีที่ใช้นามว่ามิสวายอย่างกล้าๆกลัวๆ
ตอนนี้สตรีในชุดดำเดินไปที่มุมเก้าอี้รับแขก
ก้มลงหยิบแฟ้มเอกสารสีดำที่วางบนโต๊ะรับแขกขึ้นมาเปิดคลี่ผ่านๆตาอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟาหนังสีขาวเหลื่อมทองด้านใน
“นั่งสิ
ทิรา เรามีธุรกิจที่ต้องเจรจากัน”
มิสวายผายมือเชิญชวนทิรา
มืออีกข้างของเธอก็ยังถือแฟ้มสีดำนั้นค้างไว้
เธอใช้มือข้างที่เธอผายเรียกทิราหยิบแก้วกาแฟสีขาวแก้วเล็กแต่หรูหราด้วยสีทองที่ขอบจับของมันขึ้นมาจิบนิดจิบหน่อยตอนที่ชำเรืองท่าท่างกล้าๆกลัวๆของทิรา
ควันกาแฟยังโชยขึ้นบ่งให้เห็นว่ามันพึ่งถูกเสริฟเมื่อไม่นาน
แสดงว่ามีคนคอยบริการดูแลเธออยู่..ทิราทั้งคิดทั้งมองหญิงสาวคนข้างหน้าอย่างกล้าๆกลัว
นี่เธออาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่แค่สองคนใช่มั้ย
แล้วถ้าเธอคิดหนีจะยังพอมีโอกาสหรือเปล่า..
คำตอบสำหรับความสงสัยของทิราปรากฏให้เห็นหลังจากนั้น..
มิสวายยกมือขึ้นปรบให้สัญญาณในอากาศสองสามที
เสียงประตูหน้าห้องเปิดออกทันที
ชายบริกรในชุดขาวผูกหูกระต่ายที่ปกเสื้อถือกาสีขาวทองเข้ามาพร้อมๆกับผ้าขาวที่เขาพาดไว้ที่มือ
เขาเดินก้มหน้าเข้าไปโค้งคำนับหญิงสาวชุดดำก่อนจะรินกาแฟไปยังแก้วเล็กอีกแก้วที่วางไว้คู่กัน
..นี่แค่ปรบมือเบาๆสองสามทีก็มีคนเข้ามาเสริฟกาแฟให้แล้วอย่างนั้นเหรอ..
ทิราผงะเหงื่อตก
เธอแอบหน้าซีดนิดๆเมื่อเริ่มนึกถึงความพิเศษของผู้หญิงคนตรงหน้าขึ้นได้
นี่ข้างนอกคงจะมีคนเฝ้าอารักขาเธอไว้ตลอดเลยใช่มั้ย
นี่ถ้าฉันหนีออกไปคงได้ตายทันทีทันใดแน่
ทิราหลับตานึกภาพพวกนั้นด้วยความตื่นกลัว...
“นั่งสิคะ”
มิสวายผายมือเชื้อเชิญทิราอีกครั้ง
ซึ่งทิราก็ไม่รอให้ผู้หญิงชุดดำพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม
เธอรีบเดินก้าวย่างเข้าไปนั่งในโซฟานิ่งๆตัวตรงดิ่งข้างๆมิสวาย
ก่อนจะก้มมองแก้วกาแฟเบื้องหน้าที่หญิงสาวชี้ชวนให้เธอดื่มกินอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เอ่อ..ทิไม่ดื่มกาแฟค่ะ”
เด็กสาวทั้งปัดมือปฏิเสธทั้งยิ้มแหยๆ..
“ดื่มเถอะ
ฉันรู้ว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้นอน
ฉันอยากให้เธอมีสติครบถ้วนไม่หลับไปก่อนในตอนที่ฉันพยายามอธิบายบางอย่างกับเธอน่ะ”
ใบหน้าใต้หมวกใบใหญ่สแยะยิ้มให้ทิราอีกครั้ง
ซึ่งนั่นก็ทำให้ทิรารีบหยิบแก้วขึ้นมาจิบพอเป็นพิธีก่อนจะฟังหญิงสาวชุดดำนั่งก้มลงอ่านบางอย่างที่อยู่ในแฟ้มที่เธอถือไว้..
“นส.ทิรา
บุญจันทร์ อายุ23ปี
สูง170ซม.
มารดาชื่อยุพิน
บุญจันทร์ ไม่ปรากฏชื่อว่าใครเป็นบิดา
แต่ดูจากลักษณะกายภาพภายนอกก็มองออกทันทีว่าเธอมีบิดาเป็นชาวต่างชาติ
ซึ่งคงได้มาจากอาชีพเก่าที่มารดาเธอเคยทำไว้ตอนสาวๆนั่นเอง..”
มิสวายเงยหน้าจากแฟ้มขึ้นมองทิราที่คิ้วขมวดตกใจ
ทั้งโกรธนิดๆที่ยินมิสวายกำลังบอกใบ้ว่าเธอคือเด็กกำพร้าพ่อจากอาชีพขายตัวที่แม่เธอเคยทำเมื่อครั้งยังสาว
ใบหน้าขาวนวลของทิราเปลี่ยนเป็นแดงกร่ำด้วยความโกรธ
แต่เธอก็ยังพยายามฝืนเก็บไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ารอบๆตัวผู้หญิงคนนี้ยังมีคนคอยอารักขาเธออยู่
เธอแกล้งก้มหน้าก้มตาพยายามฟังมิสวายต่อด้วยอาการสงบ..
“พึ่งจบการศึกษาเอกประชาสัมพันธ์
ด้วยคะแนนเกียรตินิยม
ตอนนี้ยังว่างงานอยู่
การศึกษาก็ดีนี่
แล้วทำไมถึงเลือกที่จะเดินตามรอยแม่อย่างนั้น
ทำไมเธอ..”
“คุณ..จะพูดขึ้นมาทำไมอีก
ก็ดิฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าดิฉันต้องการใช้เงินด่วน
แม่ดิฉันประสบอุบัติเหตุต้องผ่าตัดสมอง
ถ้าคุณรู้ประวัติฉันขนาดนั้นคุณก็ต้องรู้สิว่าดิฉันเป็นคนไม่มีญาติและยังไม่มีงานทำ
เงินเก็บก็ใช้หมุนในร้านขายกับข้าวแม่มันก็หมดไปทุกวัน
ถ้าคุณเป็นฉันคุณจะทำยังไง
ให้หาเงินได้ไวขนาดนี้”
“ดูเธอโมโหฉันนะ
ทิรา”
“ไม่ได้โมโหค่ะ
ดิฉันแค่อยากอธิบายว่าฉันไม่มีทางเลือก”
“เหรอ..ก็เลยประกาศขายพรหมจรรย์ในเว็บสาวไซด์ไลน์อย่างนั้นน่ะเหรอ
แล้วเธอคิดเหรอการขายตัวแลกเงินแค่ห้าหมื่นครั้งเดียวมันจะพอกับค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่เธอทั้งหมดน่ะ”
ทิราอึ้งเมื่อเริ่มคิดตามมิสวายได้
ตอนนี้จากที่ตั้งท่าว่าจะต่อว่าผู้หญิงชุดดำหญิงสาวก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาครุ่นคิดถึงสิ่งที่จะตามมาเมื่อเงินเริ่มหมดแต่อาการบาดเจ็บต่างๆของแม่ยังคงอยู่
มิสวายเห็นหญิงสาวเบื้องหน้าเธอก้มหน้าก้มตาไม่โต้แย้งเหตุผลใดออกมาก็เริ่มรู้ว่าเด็กสาวเริ่มมีทีท่าอ่อนลงแล้ว
เธอจึงเริ่มเสนอผลประโยชน์บางอย่างให้ทิราลองฟังดู
เธอเอื้อมมือเข้าไปหยิบสมุดเช็คเล่มเล็กๆในกระเป๋าถือหนังจรเข้ของเธอออกมาเขียนขยุกขยิกอยู่ครู่หนึ่งจึงฉีกมันส่งให้ทิรา..
“เมื่อคืนฉันโอนให้เธอห้าหมื่น
ตอนนี้ฉันเขียนเช็คให้เธอจากที่ค้างไว้เพิ่มให้เป็นหนึ่งแสนเลย
และจะเขียนให้เธออีกหนึ่งล้านถ้าเธอยอมทำงานที่ฉันเสนอให้
และ..สุดท้ายจะเขียนให้เธออีกสิบเท่า
ถ้าเธอทำงานนี้สำเร็จ”
ห๊ะ..ทิราเงยหน้าขึ้นมาอ้าปากเหวอที่ได้ยินมิสวายอธิบายบัญญัติไตรยางศ์พร้อมๆกับส่งเช็คเงินสด100,000บาทยื่นมาต่อหน้าเธอ..
..เดี๋ยวนะ
..สิบเท่าของหนึ่งล้านก็..ก็..สิบล้านน่ะสิ..
แค่คิดทิราก็อ้าปากเหวอด้วยอาการตื่นตะลึง
เธอถึงกับรีบถามมิสวายกลับไปด้วยอาการรนรานว่า..
“งานอะไรจะได้เงินถึงสิบล้าน..คุณจะให้ดิฉันขายตัวไปตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ”เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเพราะเมื่อครู่นี้ผู้หญิงชุดดำคนนี้บอกเองนี่ว่าขายตัวครั้งเดียวมันจะไปพอค่ารักษาแม่เธอได้ยังไง..
มิสวายหลุดหัวเราะท่าทางเหวอๆของเด็กสาวด้วยความเอ็นดู
เธอยกมือขึ้นมาป้องปากปิดอาการเสียมารยาทก่อนจะพยายามอธิบายเด็กสาวไร้เดียงสาเบื้องหน้าต่อ..
“ฉันไม่ได้ให้เธอขายตัวหรอกน่าทิรา
แต่ฉันอยากให้เธอใช้หน้าตาและมารยาของผู้หญิงให้เป็นประโยชน์เท่านั้น
พูดตรงๆนะฉันสงสารเธอทิรา
ฉันอยากช่วยเธอไม่อยากให้เธอขายตัว
ฉันเจอเธอในเว็บนี้เพราะกำลังหาผู้หญิงน่าตาสวยๆรูปร่างดีๆอย่างเธอมาทำงานที่สำคัญให้กับฉัน
เป็นงานที่สำคัญและมีค่ามากๆสำหรับฉัน
ฉันถึงพยายามเลือกดูคนที่จะมารับงานนี้ว่าเขาเป็นคนสวยดูดีและมีค่าสำหรับสิ่งที่ฉันจะให้ทำนี้มั้ย
ฉันชอบเธอและฉันเลือกเธอทิรา
แล้วเธอล่ะถ้าไม่ใช่งานขายตัวแต่ใช้น่าตาและทักษะการอ่อยของผู้หญิงเพื่อให้ใครบางคนติดกับมาหลงรักเธอเฉยๆเธอจะอยากทำมั้ย..”
“เอ่อ..ยังไงคะ”
มิสวายไม่ตอบแต่ยิงคำถามเด็กสาวกลับไปต่อ..
“เธอเคยมีแฟนหรือเปล่า”
“เอ่อ..ไม่คะ”
“แต่ในนี้บอกว่าเธอมีผู้ชายแวะเวียนมาหาที่ร้านอาหารเธอบ่อยมาก
แถมส่วนมากก็เป็นคนรวยมีฐานะมาหมายปองทั้งนั้น
พวก สส.
สจ.
นายกหรือใครที่รวยมีอำนาจหลงขับรถผ่านมาร้านเธอเป็นอันติดกับหลงรักเธอหมดนี่
เธอทำยังไงให้คนพวกนั้นชอบเธอได้”
ทิราส่ายหัว
“ทิไม่ได้ทำอะไร เขามากันเอง”
ซึ่งการตอบคำถามแบบซื่อๆตรงๆของทิราก็ทำให้มิสวายถึงกับรีบถามย้ำออกไป
“ไม่ได้ทำ
แต่เธอโดนคุกคามตลอดนี่นะ
ถ้าไม่ได้อ่อยเขาแล้วพวกผู้ชายพวกนั้นจะหลงเธอเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้เหรอ..”
สตรีในชุดดำหยุดพูดแล้วมองทิราตั้งแต่หัวจรดเท้าใหม่
“อย่าบอกนะว่าแค่เห็นเธอสะสวยก็เลยอยากได้เธอเฉยๆแค่นั้นน่ะ
อ๋อ
นี่คงจะเห็นว่าฐานะทางบ้านเธอไม่ค่อยดีด้วยกระมังเลยคิดว่าถ้าเอาใจเอาเงินมาล่อตามากๆเธอคงจะยอมไปกับพวกเขาเอง”
มิสวายส่ายหัวทันทีที่นึกถึงสันดานไม่ดีของผู้ชายพวกนั้นได้
“เอาล่ะนั่นก็แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคนสวยและดูดีมากๆมีเสน่ห์มากผู้ชายถึงมาติดพันเธอโดยที่เธอไม่ทันได้อ่อยอะไรเลย
คุณสมบัติข้อนี้จึงผ่านเพราะฉันต้องการคนที่สวยและมีเสน่ห์มากๆอย่างเธอนี่ล่ะถือว่าใช้ได้
อืม..งั้นขอถามอีกข้อนึงเป็นคำถามข้อสำคัญเลยล่ะ...เธอ..รังเกียจผู้หญิงด้วยกันมั้ยทิรา”
“หืม..ยังไงนะคะ???”
“รังเกียจผู้หญิงที่รักผู้หญิงด้วยกันหรือเปล่า
ฉันหมายถึงผู้หญิงที่มีแฟนเป็นผู้หญิงน่ะ”
ทิราครุ่นคิดอยู่ครู่นึง
เธอจินตนาการถึงเพื่อนทอมดี้ที่เรียนด้วยกันมา
ก็ไม่นี่
เธอคิดว่าเพื่อนพวกนี้ก็คือคนปกติทั่วไปไม่เห็นจะน่ารังเกียจตรงไหนเลย
“ไม่ค่ะ
ไม่ได้รังเกียจค่ะ
เพื่อนทิที่เป็นอย่างนี้ก็มีเยอะ”
สตรีในชุดดำยิ้มออกทันที
เธอก้มลงหยิบภาพภาพหนึ่งออกมาจากแฟ้มสีดำยื่นส่งให้ทิรา..
“เธอว่าผู้หญิงคนนี้สวยมั้ย..”
ทิราก้มลงมอง
เธอหยิบภาพภาพนั้นขึ้นมาพินิจพิเคราะห์
เป็นภาพถ่ายใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอในภาพใบหน้าเรียวยาว
จมูกโด่งสวย
ดวงตาโตสวยโฉบเฉี่ยวตามปลายหางตาที่ตวัดขึ้นเหมือนดวงตาเหยี่ยว
ให้ความรู้สึกสวยเก๋รับกับทรงผมหยักศกสีดำลอนใหญ่ของเธอดี
อืม..ก็สวยนี่
ผิวพรรณก็ดีอีก
อย่างนี้ต้องหุ่นดีด้วยแน่ๆเลย
ทิราทั้งคิดทั้งยิ้มทั้งนึกชมความสวยเก๋ของผู้หญิงในภาพในใจ
“สวยค่ะ
ทิว่าตัวจริงเขาน่าจะสวยมากๆด้วยใช่มั้ยคะ
ให้ทิทาย เขาต้องหุ่นดีด้วยแน่ๆสูงคงจะ170ขึ้น”
“168ไม่ถึง170หรอกถ้าไม่ใส่ส้นสูง”
มิสวายยิ้มบอกทิรา
“อ๋อค่ะ
แล้วไงคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอ...”พูดไม่จบ
ทิราหยุดกึ๊กเมื่อมีความคิดหนึ่งวิ่งปร๊าดเข้ามาในหัว
เธอตาโตอ้ำๆอึ้งๆรีบถามมิสวายกลับไปว่า
“อย่าบอกนะคะว่า มะ..เมียน้อย..”
แน่เลย
ทิราฟันธงในใจอย่างนั้น
และนี่ก็คงจะเป็นงานของเธอนั่นเอง
สะกัดผู้หญิงไปให้พ้นทางรัก
ใช่มั้ย..
มิสวายหัวเราะหึๆ
เธอจ้องมองท่าทางเหวอๆของเด็กสาวไร้เดียงสาผ่านแว่นดำของเธอก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้ง..ไม่แปลกใจเลยที่เด็กสาวแสนสวยจะมองโลกในแง่ดีได้ขนาดนี้
“เปล่าหรอกทิรา..เขาเป็นคนรักของฉัน..”
“ห๊ะ..”
รูปในมือทิราหล่นแผละลงพื้นโต๊ะทันทีที่ได้ยิน
เธอจ้องมองมิสวายคืนอย่างเหวอๆก่อนจะพยายามทำความเข้าใจ
อ๋อ..ที่บอกว่ารังเกียจหญิงรักหญิงมั้ยคืออย่างนี้นี่เองสินะ..เธอรีบคว้าภาพนั้นขึ้นมาถือใหม่ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าเธอได้เผลอแสดงท่าทางตกอกตกใจออกนอกหน้า
จนคนข้างเธออาจคิดเป็นอื่นว่าเธอรังเกียจเขาก็ได้..
“เอ่อ..ขอโทษนะคะ
แอร์ในห้องมันแรงไปค่ะ
มันเลยพัดภาพปลิวหล่นจากมือ”
ทิรายิ้มแหยๆแก้ตัวเป็นพัลวัล
ซึ่งนั่นก็ทำให้มิสวายแสยะยิ้มจากปากแดงๆของเธอรับทันที
“ตกใจเหรอ..”
“ปะ..เปล่าค่ะ..เอ่อๆ..แฟนคุณสวยจังเลยค่ะ”เด็กสาวเฉไฉแกล้งยอคนในภาพเพื่อเบี่ยงประเด็น
“หึ..ไม่ใช่แฟนหรอก
ถึงเขาจะเป็นคนรักของฉันแต่เราสองคนก็ไม่ใช่แฟนกันหรอก”
ประโยคแปลกๆเกือบทำให้ภาพในมือทิราหล่นอีกรอบ
โชคดีที่หล่อนรีบพนมมือโอบมันไว้ประหนึ่งกำลังไหว้อากาศธาตุ
ซึ่งด้วยท่าทางเก้ๆกังๆที่ทิรามีต่อภาพเลยทำให้มิสวายต้องเอื้อมมือไปดึงภาพหญิงสาวคนรักของเธอคืนไว้ด้วยกลัวมันจะร่วงลงพื้นอีก..
ใช่สิ..เธอหวงและห่วงคนในภาพมาก
แม้จะเป็นแค่รูปก็เถอะ..
มิสวายจ้องมองไปที่ผู้หญิงในภาพถ่าย
เธอครุ่นคิดถึงความทรงจำต่างๆระหว่างเธอกับคนในภาพก่อนจะค่อยๆเก็บมันลงในแฟ้มอย่างทะนุถนอม
ตอนนี้เธอพร้อมแล้วที่จะบอกกล่าวข้อเสนอบางอย่างกับสาวน้อยไร้เดียงสาเพื่อจะดึงหญิงสาวในความทรงจำที่มีค่าของเธอคืนมาอีกครั้งให้ได้..
“เอาล่ะทิรา
เข้าเรื่องงานของเธอดีกว่า
เธอเห็นแล้วใช่มั้ยผู้หญิงคนในภาพ
ทีนี้ฉันจะขอถามเธอว่าเงิน11ล้านมันมากพอที่จะทำให้เธอใช้เสน่ห์ของเธอทำให้ผู้หญิงคนนี้หลงรักเธอหัวปักหัวปำได้หรือเปล่า..”
ห๊ะ..ทิราอึ้ง
เดี๋ยวนะเมื่อครู่นี้เธอยังได้ยินว่าเขาคือคนรักของมิสวายอยู่เลย
แล้วทำไมถึงอยากให้เธอทำให้ผู้หญิงในภาพคนนั้นรักเธอล่ะ
มิสวายจะจ้างเธอให้มาแย่งคนรักเธออย่างนั้นเหรอ..
เธอเข้าใจถูกแล้วใช่มั้ย..หรืออย่างไร..
“อะไรนะคะ
คุณหมายความว่ายังไงนะคะ..มิสวาย..”
“ก็หมายความว่า
ฉันจะจ้างเธอด้วยเงิน11ล้านให้เธอทำยังไงก็ได้
ให้ผู้หญิงคนนี้หลงรักเธอให้ได้น่ะสิ..ทิรา...”
