นิยายหญิงรักหญิง Girlfriend Chapter 9

Girlfriend
Chapter 9

 ...แสนหวง...

เมื่อออกมาจากห้องเรียนฉันรีบวิ่งไปที่ห้องพยาบาลที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย

ฉันหมดแรงนั่งพักอยู่บนเตียงพยาบาลในใจนึกอายที่อยู่ๆก็ปล่อยให้ตัวเองน้ำตาซึมต่อหน้าเอื้อยอย่างนั้น

ป่านนี้ไม่รู้ว่าเพื่อนในห้องจะพูดกันว่าอย่างไรบ้าง แต่ช่างเถอะใครจะพูดอะไรอย่างไรฉันก็ไม่สนใจแล้วตอนนี้ อารมณ์ฉันตอนนี้มันดูแปรปรวนเหลือเกิน ภายในวันๆเดียวฉันสามารถหัวเราะ โมโห ร้องไห้ ได้โดยที่ฉันก็ยังไม่เข้าใจในความรู้สึกอย่างนั้นเลยเสียด้วยซ้ำว่ามันเกิดจากอะไร

...นี่หรือเปล่านะที่เค้าเรียกกันว่าความรัก...

แต่ก่อนฉันเคยมองเพื่อนๆที่วันๆเฝ้าแต่พร่ำเพ้อถึงคนรักว่า “บ้าและไร้สาระ”

แต่ดูเถิดตอนนี้ฉันปล่อยให้ความไร้สาระเหล่านั้นครอบงำฉันเสียแล้ว และเป็นความไร้สาระที่ไม่สามารถจะพร่ำเพ้อให้ใครๆฟังเสียด้วยสิ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถรับรู้และเข้าใจถึงความรู้สึกบ้าๆบอๆเหล่านั้นได้

แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเค้าจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำให้ฉันหงุดหงิดหงุ่นหง่าน ทั้งอ่อนไหวและน้อยใจในเวลาเดียวกันได้ขนาดนี้

ฉันนั่งมองซ้ายมองขวาในห้องตอนนี้ว่างเปล่าไม่มีใครสักคน ได้ยินเพียงแค่เสียงลากเก้าอี้จากห้องชั้นบนเท่านั้น

ความเงียบทำให้ฉันเริ่มคิดอะไรบางอย่างได้

ในเมื่อตัวฉันยังไม่สามารถจะคบเค้าออกหน้าออกตาอย่างนั้นได้ แล้วฉันจะไปมีสิทธิ์หึงหวงอะไรเค้าได้ เอื้อยก็อาจจะคิดอย่างนั้นก็ได้ ดีไม่ดีเธอคงจะอยากแก้เผ็ดฉัน แกล้งทำดีกับอันเพื่อให้ฉันรู้สึกเจ็บใจ ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะตอนนี้ฉันก็กำลังคิดมากจนไม่มีสมาธิจะทำอะไรอีกแล้ว ยิ่งนึกถึงภาพตอนที่เอื้อยจับมือกับอันแล้วยิ่งโมโหยิ่งน้อยใจยิ่งเสียใจ จนตอนนี้น้ำตาเริ่มซึมออกมาอีกครั้งแล้ว

“เจ้ย..เป็นอะไรทำไมอยู่ๆร้องไห้”

เสียงที่ฟังดูคุ้นหูดังมาจากทางข้างหลังฉัน ฉันรีบหันไปตามเสียง

เอื้อยนั่นเองเธอคงขออนุญาติอาจารย์ลงมาดูฉันด้วยความเป็นห่วง

ฉันไม่ตอบเพราะไม่รู้ว่าจะตอบเอื้อยอย่างไรดีเหมือนกัน ได้แต่ก้มหน้าแอบเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมาเมื่อกี้ แล้วหันไปมองหน้าของเอื้อยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ ความสงสัยแต่พูดอะไรออกไปไม่ได้

“นอนพักอยู่นี่ก่อนมั้ย ถ้าโอเคแล้วค่อยขึ้นห้องไปเรียนต่อ เดี๋ยวเค้าจะบอกอาจารย์ให้”

เอื้อยพูดพลางเดินมาหาฉันมานั่งที่เตียงนอนคนไข้ ฉันจับแขนของเอื้อยไว้เหมือนอยากบอกไม่ให้เอื้อยไปไหน เอื้อยหันมามองหน้าฉันนิดนึง ก่อนเธอจะพูดบางอย่างออกมา

“ถ้าเค้าอยู่กับเจ้ยในห้องนี้แค่สองต่อสองตลอดเวลา คนอื่นจะไม่สงสัยเราเหรอ” เอื้อยมองหน้าฉันเหมือนเธอพยายามจะทำให้ฉันรู้สึกผิดในเรื่องที่ฉันบอกให้เธอพยายามปิดบังเพื่อนเมื่อตอนเที่ยง

ฉันเจ็บจี๊ดเมื่อได้ยินประโยคที่เอื้อยพูด ไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ดึงเอื้อยไว้ แต่เอื้อยพยายามแกะมือของฉันออก

“เดี๋ยวตอนเย็นมารับนะ กลับบ้านค่อยคุยกันก็ได้ เอาที่เจ้ยสบายใจ เค้าตามใจเจ้ยทุกอย่างนะ”

“ยังไม่หายโกรธเค้าเหรอ มันผิดมากเหรอเรื่องที่เค้าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา” ฉันถามด้วยเสียงที่อ่อนแรง

“มันผิดมากเหรอที่เรารับรู้กันแค่สองคนว่ารักกัน ทำไมเอื้อยต้องประชดเค้าด้วย”

ฉันดึงตัวเอื้อยเข้ามาใกล้ๆ เอื้อยคิ้วขมวดพยายามแกะมือฉันออก

“ใครประชด ถามตัวเองเถอะเจ้ย จะเอายังไงกันแน่เค้าตามใจขนาดนี้แล้วยังจะเอาอะไรอีก”

ฉันไม่ยอมปล่อยกลับดึงตัวของเอื้อยเข้ามาชิดกับตัวเองมากขึ้น เอื้อยเซเข้ามาใกล้ฉัน ตอนนี้ฉันนึกอยากจะจูบคนดื้อขึ้นมาซะจริง ถ้าไม่ติดว่าฉันได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ๆทางเดินของห้องพยาบาลซะก่อน

เอื้อยผลักฉันออกแล้วรีบลุกขึ้นยืนปล่อยให้ฉันนั่งอึ้งอยู่บนเตียงคนไข้

เป็นเสียงของคุณครูนงลักษณ์อาจารย์ที่ทำหน้าที่พยาบาลนักเรียนที่เจ็บป่วย

เอื้อยกับฉันรีบยกมือไหว้คุณครูทันที คุณครูรีบเดินเข้ามาถามอาการฉัน เอื้อยรีบออกตัวแทนฉันว่าฉันไม่สบายปวดหัวมาก อาจจะต้องขอนอนพักอยู่ในห้องพยาบาลไปจนถึงตอนเลิกเรียน

คุณครูนงลักษณ์หันหน้ามาถามฉัน ฉันได้แต่เออออไปตามที่เอื้อยพูด คุณครูจัดยาแก้ปวดให้ฉันกินส่วนเอื้อยก็ขอตัวกลับไปที่ห้องเรียนทิ้งให้ฉันนอนน้ำตาซึมในห้องพยาบาลอยู่คนเดียว

..เอื้อยนะเอื้อย.. ฉันได้แต่บ่นพึมพัมนอนไม่หลับอยู่บนเตียงตลอดช่วงบ่าย

เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น

ฉันที่ได้แต่คิดถึงแต่เรื่องที่เอื้อยจับไม้จับมือกับเอื้อยด้วยความหึงแล้วก็อดจะหายโกรธไม่ได้ ใจอยากเรียกร้องความสนใจจากเอื้อยไม่อยากให้เอื้อยสนใจอันเลย ได้แต่นึกว่าจะทำอย่างไรดี

..ดีล่ะ จะนอนซมอยู่ในห้องพยาบาลไม่ยอมไปไหนเลยคอยดูจะเป็นห่วงเราบ้างมั้ย..

ฉันดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแสร้งทำเป็นหลับเพื่อรอให้เอื้อยมารับตามที่เอื้อยบอก

..ผ่านไปสิบห้านาที...หลังจากที่ออดเลิกเรียนดัง เอื้อยก็ยังไม่มา

ฉันต้องคอยผลุดลุกผลุดนั่งเฝ้ามองต้นทางตลอด ทั้งกลัวอาจารย์หรือไม่ก็ภารโรงจะมาปิดห้องก่อน ใจก็นึกโมโหที่เอื้อยมาช้าดูไม่สนใจไม่เป็นห่วงเราเลย

และแล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนกำลังเดินเข้ามาใกล้ที่ห้องพยาบาล ฟังดูเสียงดังมากเหมือน...

..เหมือนมากันหลายคน..

ฉันเอาผ้าห่มคลุมตัวและหน้าเอาไว้แสร้งทำเป็นหลับแต่แอบลืมตาผ่านทางผ้าห่มเพื่อที่จะมองว่าใครเดินเข้ามาที่ห้อง แต่เห็นสิ่งที่ทำให้ปวดใจยิ่งกว่าเดิม

เอื้อยเดินถือกระเป๋าของฉันมาโดยที่มีอันถือกระเป๋าของเอื้อยมาส่งให้ที่หน้าห้อง

โอ้ย..ความรู้สึกเจ็บนี้มันเสียดเข้ามาที่ขั้วหัวใจของฉันอีกแล้ว แม้ฉันจะแสร้งทำเป็นหลับตาแต่น้ำตาก็ซึมออกมาตามล่องตาของฉันเหมือนเดิม ...เจ็บเหลือเกิน..ฉันอยากจะลุกขึ้นแล้วเดินไปดึงเอื้อยเข้ามากอดและหอมให้อันเห็นเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนี้เป็น “ของฉัน”

แต่...ถ้าฉันทำอย่างนั้นแล้วปัญหาหลายๆอย่างต้องตามมาอีกแน่ๆ ฉันกลัว...กลัวเหลือเกินว่าฉันกับเอื้อยจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันอีกต่อไป..

ฉันได้แต่กำหมัดเอาไว้ใต้ผ้าห่มและแอบฟังว่าทั้งสองคนจะคุยอะไรกัน

“แน่ใจนะว่าไม่ให้เราไปส่ง กลับกันเองได้เหรอ” เสียงอันถามเอื้อย

“ได้สิ..เดี๋ยวเราขับพาเจ้ยกลับบ้านเองแค่นี้ไม่มีปัญหา ขอบใจอันมากนะพรุ่งนี้เจอกัน”เสียงเอื้อยร่ำลาอัน จากนั้นก็เป็นเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆที่เตียงของฉัน

เอื้อยค่อยๆดึงผ้าห่มที่คลุมฉันออกมาเพื่อปลุกฉัน แต่เธอต้องประหลาดใจทันทีที่เปิดผ้าห่มออกมาแล้วเห็นฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดน้ำตาซึมจ้องมองเอื้อยค้างอยู่

“อ้าว ไม่ได้หลับเหรอ” เสียงเอื้อยถามแบบงงๆ

ฉันไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นนั่งพับผ้าห่มเก็บไว้ที่ปลายเตียงก่อนจะหยิบเอากระเป๋าของฉันที่อยู่ในมือเอื้อยมาถือเอง

“หน้าบึ้งทำไม ยังไม่หายปวดหัวเหรอ” เอื้อยรีบลุกขึ้นยืนเดินตามฉันที่พยายามสาวเท้าเดินออกมาจากห้องพยาบาล แล้วไปหยุดอยู่ที่หน้าระเบียงที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว

“หยุดก่อนสิ เป็นอะไรไปนี่” เอื้อยรีบเดินมาดึงแขนฉันไว้

“รีบเดินจ้ำอ้าวอย่างนี้ ไม่ได้ปวดหัวจริงๆใช่มั้ย โกหกอาจารย์เหรอ”

ฉันเหล่ตามองหน้าเอื้อยนิดนึง

“ปวดจริง แต่ตอนนี้หายแล้วอยากกลับบ้าน จะรีบกลับมันค่ำแล้วไม่มีใครสนใจมาดูแลกลับบ้านไปนอนพักผ่อนเองยังดีกว่า”ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเหมือนตัดพ้อต่อว่าคนที่ยืนต่อหน้าฉันอยู่ตอนนี้

“อ๋อ..นี่งอนว่ามารับช้าเหรอ เค้าเก็บกระเป๋าทำนั่นทำนี่ให้เจ้ยอยู่นะ รู้มั้ยว่ากองการบ้านที่เจ้ยต้องอุ้มไปส่งที่ห้องอาจารย์ทุกวันวันนี้ก็เป็นเค้านะที่ต้องอุ้มไปส่งให้” เอื้อยทำเสียงตัดพ้อต่อว่าบ้าง

ฉันยืนนิ่งฟังเอื้อยพูด

“ไม่ขอบคุณกันแล้วยังงอนอีก หมายความว่าไงนี่” เอื้อยว่า

ฉันเบ้ปากให้เอื้อยนิดนึงก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้อารมณ์ฉันเสียอยู่ตอนนี้

“แล้วทำไมต้องมีคนมาส่งด้วย มาคนเดียวไม่ได้หรือไง จำทางมาห้องพยาบาลไม่ได้ใช่ป่ะ”

“นั่นไง ทำไมรู้ว่าเค้ามีคนมาส่ง ว่าแล้วเจ้ยต้องแอบมองจริงๆด้วย เค้าก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมต้องเอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ทั้งๆที่ร้อนอบอ้าวอย่างนี้ ที่แท้แอบมองเค้านี่เอง” เอื้อยพูดเสียงขำๆใบหน้าเธอยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะจิ้มนิ้วเล็กๆเรียวๆมาที่หน้าผากของฉัน

เมื่อเห็นท่าทางของเอื้อยตอนนี้ ความน่ารักของเธอก็ทำให้ฉันหลุดยิ้มออกมาทันที

“เออสิ แล้วไงยังไม่ตอบคำถามเลย ทำไมต้องมาด้วยกันกับอันด้วย”ฉันแก้เขินแกล้งทำเสียงโมโหฉุนเฉียวใส่เอื้อย

“ก็ตอนส่งการบ้านที่ห้องอาจารย์เดินผ่านห้องเก่า อันเห็นเค้าหอบของพะรุงพะรังก็เลยมาช่วยถือเฉยๆ ไม่มีอะไรสักหน่อย” เอื้อยยิ้มหวานๆคงหวังว่ารอยยิ้มของเธอจะทำให้ฉันหายโกรธได้

“เชอะไม่มีอะไร ไหนบอกว่าเกลียดกันแล้ว แล้วไปดีกันตั้งแต่ตอนไหน มีจับไม้จับมือกันอีก"  ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนงอนเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อตอนบ่ายแล้วก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้

“หึงใช่ปะล่ะ..” เอื้อยยิ้มที่มุมปากนิดนึงก่อนจะก้มหน้าลงมามองฉันด้วยสายตาเจ้าเลห์ที่เธอชอบทำเวลาที่จะง้อฉัน

“ไม่ตอบคำถามอีกแล้ว เค้าถามว่าไปดีกันตอนไหนคุยกันได้ยังไง” ฉันแกล้งทำหน้าดุเก๊กเสียงโมโหอีกรอบ

“ก็พึ่งดีกันนี่ล่ะ วันนี้อันเรียกเค้าไปคุยด้วยอันขอโทษเค้าแล้วขอกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิม เค้าก็เลยให้อภัยอันไม่อยากให้เพื่อนคิดอะไรมาก”

“ก็เลยจับมือถือแขนกัน” ฉันทำเสียงสูงพูดใส่เอื้อย

“โธ่ ผู้หญิงด้วยกันจะเป็นอะไรไปเล่า” เอื้อยหัวเราะหึๆทำเสียงตลก

ฉันยืนนิ่ง ลืมนึกไปว่าจริงๆเค้าสองคนก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน คงไม่แปลกหรอกที่เค้าจะคุยกันแล้วจับไม้จับมือ

แต่ถึงกระนั้นฉันก็ยังไม่ชอบอยู่ดี หางตาขวาของฉันมันกระตุกบอกลางสังหรณ์ว่าไม่ช้าผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรสักอย่างให้ฉันไม่สบายใจแน่นอน

ฉันยืนนิ่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองดูเอื้อยที่พยายามยิ้มหวานให้ฉัน แล้วสุดท้ายก็อดใจไม่ไหวยิ้มตอบกลับและหายโกรธเหมือนทุกครั้งที่เป็นมา ก่อนจะรีบชวนเอื้อยไปที่โรงจอดรถกัน

ฉันถอนหายใจให้กับตัวเองตอนที่เดินตามเอื้อยไปที่โรงจอดรถ...ให้ตายเถอะ..ฉันแพ้รอยยิ้มของเธอจริงๆนะเอื้อย..

*****************************************************

ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าโรงจอดรถ เสียงของใครคนนึงก็ดังขึ้นให้ฉันชะงักและหันมองตาม

“เจ้ย..”

เมื่อฉันหันไปตามเสียงก็พบว่าเป็นเสียงของกรนั่นเอง เค้าในชุดนักเรียนเทคนิคกำลังดินตรงเข้ามาหาฉันกับเอื้อย

“ว่างมั้ย ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”

ฉันยืนนิ่งกำลังใช้ความคิดว่าจะคุยด้วยดีมั้ย

“แฟนเจ้ยด้วยนะ คือจริงๆอยากจะมาคุยกับแฟนเจ้ยนั่นล่ะ” กรพูดพลางยิ้มให้เอื้อย

เอื้อยทำหน้าแหยๆตอนได้ยินกรเรียกเธอว่า “แฟนเจ้ย” เธอหันหน้ามาทางฉันเพื่อดูทีท่าของฉันก่อนแต่เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นได้

“เรียกเอื้อยเฉยๆก็ได้ เราไม่ใช่แฟนเจ้ยหรอกนะ” เอื้อยพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

“ครับๆ เอื้อยครับ ขอโทษนะครับ เห็นเค้าคอมเมนต์ในคลิปอย่างนั้น” กรยิ้มออกทันทีที่ได้ยินเอื้อยพูดอย่างนั้น เค้ารีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเค้าขึ้นมาเปิดคลิปที่เอื้อยร้องเพลงวันนั้นให้ฟัง

“คือ..เราอยากบอกว่าเราหามานานแล้ว นักร้องผู้หญิงที่เสียงเพราะมีพาวเวอร์อย่างนี้..”

“เอ่อ..ยังไงดีล่ะ คือตอนนี้ที่จังหวัดเราเค้ามีประกวดดนตรี Teen Music Talent อะครับแล้วเราก็ไปสมัครไว้พอดี แล้วบังเอิญว่าวงยังไม่มีนักร้องเลยน่ะครับ เราเห็นเอื้อยร้องเพลงในคลิปแล้วเพราะมากๆเลยอยากจะชวนเอื้อยมาเป็นนักร้องในวงเราได้มั้ย”

เอื้อยหน้าเหวอ หันมามองหน้าฉันเหมือนจะบอกว่า ..เอาไงดี...

ฉันเลิ่กคิ้วให้เอื้อย ..อยากทำอะไรก็ทำสิ.. เอื้อยมองหน้าฉันอยู่นานแล้วเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เอื้อยยิ้มให้กรแล้วเหล่ตาหันมามองหน้าฉันอย่างเจ้าเล่ห์

..ว่าแล้ว..เชอะไหนบอกว่าไม่ชอบผู้ชายดูเจ้าชู้ เค้าเอาอะไรมาหลอกล่อนิดเดียวก็ไปซะแล้ว

ฉันทำหน้าเซ็งๆขอตัวกรไปรออยู่ที่รถ กรรีบเรียกบอกว่าเค้ายังต้องการมือกีตาร์อยู่ อยากให้ฉันเป็นมือกีตาร์ในวงให้เหมือนเดิม

ฉันคิ้วขมวด ปฏิเสธกรไป ใจไม่อยากอยู่ใกล้กรอีกแล้วเพราะกลัวมีปัญหาอย่างนั้นอีก

“คุยเสร็จแล้วก็มาหาแล้วกัน” ฉันบอกเอื้อยมองด้วยสายตางอนๆ แล้วก็รีบเดินไปรอที่รถ

ไม่นานเอื้อยก็รีบวิ่งกลับมาหาฉันที่รถ

“รอนานมั้ย” เอื้อยยิ้มหวาน

ฉันไม่ตอบแต่เลิ่กคิ้วให้เอื้อยนิดนึงแทน

“กรเค้าจะชวนเราไปห้องซ้อมด้วยล่ะวันนี้ แต่เราขอให้เป็นวันอื่นแทน ยังไม่ได้ขอแม่อะเดี๊ยวแม่ว่าเอา” เอื้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำตาเจ้าเลห์หันมาทางฉัน

“เหรอ ก็ไปสิ จะให้ไปขอแม่ให้อีกมั้ยล่ะหรือยังไง” ฉันทำเสียงประชดอยากให้ผู้ฟังได้รู้ว่าฉันแอบไม่พอใจเล็กๆ

“ทำเสียงอย่างนี้อีกแล้ว ไม่ชอบเลยอะ ก็จะให้เจ้ยไปขอพ่อกับแม่เจ้ยด้วยนั่นล่ะ จะได้ไปเป็นเพื่อนเค้าไง”เอื้อยทำตาแป๋วจ้องมาที่หน้าฉันที่กำลังคิ้วขมวดด้วยอารมณ์งอนอยู่

“ไม่เอา ไม่ไปด้วยหรอก” ฉันบอกปัดเอื้อยไป

“ทำไมล่ะ ไม่เป็นห่วงเค้าเหรอ จะปล่อยให้เค้าไปคนเดียวเหรอ” เอื้อยทำหน้าอ้อนๆส่งสายตาหวานๆมาหาฉัน

ฉันมองหน้าเอื้อยแล้วหันซ้ายหันขวามองดูคนรอบๆตัว ตอนนี้ยังมีคนอยู่ในโรงรถอยู่ฉันยังไม่อยากจะคุยอะไรกับเอื้อยที่ตรงนี้มากนัก

“กลับไปคุยที่บ้านเอื้อยได้มั้ย” ฉันบอกเอื้อย เอื้อยพยักหน้าตอบตกลง แล้วเราสองคนก็รีบขับรถเดินทางกลับไปที่บ้านของเอื้อยทันที

เมื่อถึงบ้านเอื้อย เราขึ้นไปคุยกันที่ห้องนอนของเอื้อยเพราะกลัวแม่กลับบ้านมาแล้วอาจจะได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ดีของฉันกับเอื้อยที่ซ่อนไว้

“ทำไมไม่ไปเป็นเพื่อนเค้าล่ะ จะปล่อยให้เค้าไปคนเดียวเดี๋ยวก็งอนอีก” เอื้อยเปิดประเด็นพร้อมๆกับเดินมานั่งข้างๆฉันที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียง

“ไม่อยากไป ไม่อยากเจอกรอ่ะ” ฉันพูดด้วยเสียงเซ็งๆ

“ทำไมล่ะ ไหนบอกว่าไม่เคยคบกัน ถ้าเป็นเพื่อนกันเฉยๆก็น่าจะคุยกันได้นะ”

ฉันทำปากยุบๆยิบๆเหมือนคันปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ไม่ใช่เพราะฉันหึงกรกับเอื้อยหรอกเพราะฉันรู้ว่าเอื้อยคงไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปตอนที่กรมาหอมแก้มฉันตอนนั้นแล้วก็อดที่จะเป็นห่วงเอื้อยไม่ได้ เพราะฉันกลัวเหลือเกินว่าเค้าจะทำอะไรให้คนที่ฉันรักนั้นต้องหม่นหมอง หรือมีมลทินแปดเปื้อน

“เอื้อยไม่ไปได้มั้ยล่ะ” ฉันทำเสียงอ้อนวอน

“ทำไมล่ะ เค้าก็อยากไปประกวดเหมือนกันนะ มันเป็นความฝันของเค้าเลยเจ้ยรู้มั้ย” เอื้อยทำหน้าจริงจัง

ยิ่งมองเห็นสีหน้าจริงจังของเอื้อยแล้ว ฉันยิ่งนึกเป็นห่วงกลัวกรจะใช้ความฝันของเอื้อยมาเป็นเครื่องมือที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ

“คือ..กรไว้ใจไม่ได้นะ” ฉันตอบเสียงอึกๆอักๆ

“ยังไงคือไว้ใจไม่ได้” เอื้อยทำหน้าสงสัย

“เค้าอาจจะมือไว แบบๆที่ผู้ชายเจ้าชู้ชอบทำ” ฉันพยายามตอบเลี่ยงๆเพราะไม่อยากเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้เอื้อยฟัง

“ทำไมรู้ว่ากรมือไวล่ะ เจ้ยรู้อะไรมีอะไรปิดบังเค้าหรือเปล่า” เอื้อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำหน้าสงสัยในสิ่งที่ฉันพูด

“ก็มีคนบอกว่ากรชอบลักไก่แบบแอบหอมแก้มหรือกอดเพื่อนผู้หญิงในโรงเรียนไง” ฉันพยายามโกหกแบบเลี่ยงๆ แต่หน้าของฉันคงบ่งบอกความผิดปกติอะไรบางอย่างเพราะเวลานึกถึงเรื่องนั้นทีไรแล้วฉันจะหน้าแดงด้วยความอายตลอด

“ทำไมเจ้ยเล่าไปด้วยหน้าแดงไปด้วยอะ หน้าแดงมากๆเลย อย่าบอกนะที่บอกว่าแอบหอมแก้มเพื่อนผู้หญิงในโรงเรียนคนนั้นก็คือเจ้ย” เอื้อยยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยสายตาจับผิด

ฉันยิ้มแหยๆ ไม่อยากโกหกเอื้อยเพราะฉันคิดว่าอย่างน้อยถ้าเป็นฉันที่เสียหายเองเอื้อยก็น่าจะเชื่อและไม่ไปกับกร

“เฮ้ย ได้ไงอะ ไหนบอกว่าไม่เคยคบกันแล้วให้เค้ามากอดมาหอมได้ไง ” เอื้อยโมโหทำเสียงฟึดฟัดใส่ฉัน

“เฮ้ยย..ใจเย็นๆก่อน เค้าไม่ได้ตั้งใจให้กรหอมนะ กรถือโอกาสตอนไม่มีคนแล้วมาทำอย่างนั้นกับเค้าเค้าก็เลยไม่ได้ไปไหนมาไหนกับกรอีกเลยตั้งแต่นั้น” ฉันลุกขึ้นปัดไม้ปัดมืออธิบายให้เอื้อยเข้าใจ

เอื้อยคิ้วขมวด

“เค้าไม่ใช่จูบแรกของเจ้ยเหรอนี่” เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่อว่า

“บ้าแล้ว ไปกันใหญ่แล้ว กรน่ะมาหอมเค้าเฉยๆนะ ไม่ได้จูบอย่างที่เอื้อยทำซักหน่อย” ฉันตอบเอื้อยด้วยน้ำเสียงติดตลก

“ถึงอย่างนั้นก็ยอมไม่ได้ ผู้ชายถือโอกาสอย่างนี้เค้ายิ่งไม่ชอบ คอยดูนะเค้าจะแก้แค้นคืนให้เจ้ยด้วย” เอื้อยพูดเสียงเหมือนคนเอาเรื่อง

“จะไปแก้แค้นอะไรเค้าเล่า แค่ไม่ต้องไปอยู่วงกับเค้าก็พอแล้ว” ฉันดึงไม้ดึงมือเอื้อยไว้

เอื้อยทำสีหน้าครุ่นคิด สายตาเหมือนคนมีแผนการร้ายกาจอยู่ในนั้น

“เด๋วเค้าจัดการให้ เจ้ยไม่ต้องห่วงหรอก” เอื้อยหัวเราะหึๆพร้อมๆกับยิ้มที่มุมปากบางๆของเธอ

นี่เธอคงพยายามทำหน้าให้หน้ากลัวสินะ แต่ฉันดูแล้วก็อดขำไม่ได้ เพราะนอกจากมันจะไม่น่ากลัวแล้วมันยังดูน่ารักและน่าเอ็นดูมากๆ จนฉันอดใจไม่ไหว โน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแผนการใหญ่เข้าเต็มๆฟอด

เอื้อยอายทำตาแป๋ว หันหน้ามามองฉันทันที

“อะไร นี่ก็ถือโอกาสเหมือนกันใช่มั้ยนี่ เด๋วเถอะ” เอื้อยทำท่าเหมือนจะจูบฉันคืนแต่เหมือนเธอนึกถึงเรื่องวันนั้นได้แล้วคงกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธออีก ก็เลยหยุดยืนยิ้มอยู่กับที่แทน

ฉันคุยกับเอื้อยต่ออีกไม่นานก็กลับบ้าน อาการปวดหัวจี๊ดๆยังอยู่คงเป็นเพราะความเครียดจากการที่เห็นอันกับเอื้อยคุยกันเลยทำให้ฉันคิดมากจนปวดหัวก็เป็นได้

แต่พอได้คิดถึงภาพที่เอื้อยพยายามทำทุกๆอย่างเพื่อที่จะเอาใจฉันแล้วมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

เอาเป็นว่าวันนี้ฉันควรจะพักผ่อนแต่หัววันดีกว่าอย่างน้อยๆก็จะได้เป็นการรีสตาร์ตร่างกายให้ลืมเรื่องราวแย่ๆที่ทำให้รู้สึกไม่ดีในวันนี้ไป

ฉันอาบน้ำปิดไปและไม่ลืมที่จะราตรีสวัสดิ์กระพรวนคิตตี้ตัวโปรดของฉันก่อนเข้านอน

*********************************************************

วันต่อมาที่โรงเรียนตอนเที่ยงหลังจากที่เราทานอาหารที่โรงอาหารเสร็จแล้วเอื้อยชวนฉันไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลทำรายงานที่จะส่งภายในอาทิตย์นี่กัน ฉันเหลือบตาไปเห็นเอื้อยแอบตอบไลน์ใครสักคนด้วยความสงสัยจึงถามเอื้อย

“คุยกับใคร”เสียงฉันถามด้วยความสงสัย

“อันทักมาอ่ะ เค้าถามว่าอยู่ที่ไหน” เอื้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั่งกดตอบไลน์ต่อ

“จะไปหาเค้าเหรอ” ฉันถามพลางยื่นหน้าไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์เอื้อย

“เปล่าเค้าบอกว่าเดี๋ยวจะขึ้นห้องแล้วเด๋วค่อยเจอกัน”เอื้อยหันมายิ้มให้ฉันแล้วเก็บโทรศัพท์ของเธอไว้

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ” ฉันทำเสียงงอนๆใส่เอื้อย

“หึงอีกแล้วเหรอ ดีใจจังเลยทำให้คนหวงได้บ่อยๆนี่” เอื้อยยิ้มแล้วก้มหน้าลงมามองฉัน

ฉันหัวเราะเบาๆแล้วยิ้มที่มุมปากให้เอื้อยนิดนึง คนพูดคงพูดไปด้วยอารมณ์ขำแต่ฉันฟังแล้วรู้สึกว่ามันขำไม่ค่อยออกเลย

หลังจากนั้นไม่นานเอื้อยก็ชวนฉันขึ้นไปที่ห้องเรียน ด้วยความที่เธอคงจะนัดอันไว้เธอเลยรีบเดินนำหน้าฉันไปก่อนปล่อยให้ฉันเดินเฉื่อยๆด้วยอารมณ์เซ็งๆตามหลังเธอไป แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าตัวอาคารฉันก็ต้องหยุดชะงักเพราะรู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังจ้องมองฉันอยู่

“นี่เธอ”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาพร้อมๆกับที่ฉันหยุดยืนมองหาที่มาของเสียง

เป็นอันที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่คิดว่าตัวเองน่าจะเท่ห์ที่สุดแล้ว มุ่งตรงมาหาฉัน

ฉันคิ้วขมวดสงสัย อันเรียกฉันเหรอ พลางเอานิ้วชี้ที่ตัวเองประมาณว่า ...นี่เธอเรียกฉันใช่มั้ย???...

อันพยักหน้าแล้วก็เดินเก๊กเข้ามาหาฉันต่อ

เอ..ความรู้สึกประหลาดๆกับท่าทีกวนๆอย่างนี้มันคืออะไรนะ ฉันมองดูหน้าท่าทางของอันแล้วรู้สึกขัดๆตาพิกล

“มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามด้วยความสงสัย

อันยักคิ้วเดินเข้ามาใกล้ฉัน

“ไม่มีอะไรมาก แค่มีบางเรื่องที่สงสัยในใจ” อันทำท่าทางอย่างกับตัวเองเท่ห์ซะเต็มประดา

“สงสัยอะไร..” ฉันถามด้วยความสงสัยเช่นเดียวกันกับเจ้าของคำถาม

อันมองหน้าฉันนิดนึง แล้วก็ยิ้มที่มุมปากก็ยื่นหน้าเข้ามากระซิบเบาๆให้ฉันได้ยิน

“เป็นเพื่อนสนิทกันคงจะรู้นะว่ารอยสีม่วงๆที่คอเอื้อยเมื่อวานใครทำไว้” แล้วอันก็ชำเรืองตาที่บ่งบอกว่าเธอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องของเรา

ฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นของอันที่กระซิบถามฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

..นี่เธอต้องการจะบอกอะไรกับฉัน ฉันคิดในใจแต่ไม่ตอบคำถามที่เจ้าของคำถามถามมา ได้แต่ยืนคิ้วขมวดจ้องมองอันคืนด้วยความสงสัยในตัวคนที่อยู่ต่อหน้าฉันเช่นเดียวกัน

อันก็มองฉันไม่วางตา เหมือนกำลังจะจับพิรุธอะไรบางอย่างในตัวฉัน เหมือนเธอจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันและเอื้อย

“เจ้ย..อัน คุยอะไรกันเหรอ” เสียงเอื้อยดังมาแต่ไกล เธอคงรู้สึกตัวว่าเธอเดินทิ้งห่างฉันเกินไปเลยเดินกลับมาตามฉัน

“เปล่า..ก็ถามข่าวคราวปกติอ่ะ” อันพูดเสียงเรียบๆ

“อื้ม..เอื้อย เค้าว่าเอื้อยน่าจะใส่เสื้อกันหนาวที่คอมีปกสูงๆดีกว่านะช่วงนี้” อันพูดพร้อมกับทำท่าจับที่ต้นคอของตัวเอง แล้วหันหน้ามาทางเอื้อย ที่กำลังทำหน้าเหวอ เพราะนึกขึ้นได้เรื่องรอยช้ำที่คอของเธอพอดี

คงเป็นเพราะเอื้อยทารองพื้นมาไม่ค่อยเสมอมันเลยโชว์ให้เห็นรอยจางๆที่คอของเอื้อยออกมา

เอื้อยรีบดึงปลายผมด้านหลังมาปิดที่คอของเธอไว้ ก่อนจะหันไปขอบใจอัน แล้วแอบหันมามองค้อนที่ฉัน

อันคงสังเกตุเห็นสายตาที่เอื้อยมองค้อน เลยหัวเราะเบาๆก่อนจะเอื้อมมือมาจับที่ไหล่ของฉันแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะเดินจากไป

“อันเค้ามาคุยอะไรด้วยเมื่อกี้” เอื้อยเดินเข้ามากระซิบถามฉันใกล้ๆ

“แล้วเอื้อยไปคุยกับอันไว้ล่ะ” ฉันถามคืนด้วยเสียงห้วนๆบ่งบอกให้เห็นว่ามีอารมณ์ไม่พอใจ

“หมายความว่ายังไง” เอื้อยทำเสียงสงสัย

ฉันนึกโมโห นี่เอื้อยคงเอาเรื่องของเราไปเล่าให้อันฟังหมดแล้ว ทำไมต้องบอกเค้าด้วย เมื่อมีคนรู้คนที่หนึ่ง คนที่สอง สามก็ต้องตามมาอีก ยิ่งเป็นอันคนที่ฉันไม่ต้องการให้เอื้อยไปยุ่งหรือไปคุยด้วยอยู่แล้ว มารับรู้ว่าฉันกับเอื้อยคบกันมันยิ่งทำให้ฉันหัวเสีย นี่แคร์เค้ามากกว่าฉันหรือไง คอยดูถ้าเค้าเอาเรื่องของเราไปโพนทะนาบอกคนนั้นคนนี้หมดโรงเรียนจะทำยังไง ยิ่งนึกฉันยิ่งโมโหไม่อยากมองหน้าเอื้อย รู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันคงตาขวางจ้องไปที่หน้าของเอื้อยอย่างมีอารมณ์

เอื้อยก็คิ้วขมวดไม่แพ้กัน เธอดึงแขนฉันและพยายามถามฉันว่าเป็นอะไร ฉันอารมณ์หงุดหงิดสะบัดแขนเอื้อยออกและเดินหนีเอื้อยกลับไปที่ห้องเรียน ทิ้งให้เอื้อยยืนอึ้งหน้าเอ๋ออยู่ตรงนั้น

ฉันกลับมาที่ห้องได้ไม่เท่าไหร่เอื้อยก็รีบตามฉันกลับมาที่ห้องและยังไม่เลิกความพยายามที่จะถามฉัน ตอนนี้เพื่อนๆยังไม่ทันเข้าห้องกันเพราะยังไม่ถึงเวลา เอื้อยยืนค้ำโต๊ะฉันพร้อมกับถามฉันว่าเป็นอะไร ฉันไม่ตอบเอาแต่หันหน้าหนีเอื้อย

“เจ้ย รู้สึกว่าเดี๋ยวนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่อยากอยู่ใกล้เค้าแล้วใช่มั้ย” เอื้อยทำเสียงเหมือนคนน้อยใจ

ฉันหันหน้ามามองเอื้อยนิดนึง แต่ไม่ตอบ

“ไม่ต้องไปคุยกับอันอีกได้มั้ยล่ะ” ฉันตอบเสียงห้วนๆ

“ทำไม หึงเหรอ” เอื้อยยิ้มทำเสียงเบาๆแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน

ฉันเลิ่กคิ้วนิดนึง

เอื้อยยิ้มรับ “หึงทำไมเค้ากับอันเป็นเพื่อนกันนะ ไม่มีอะไรในกอไผ่”

“แต่เค้ารู้ว่าอันเคยชอบเอื้อย แล้วเอื้อยก็เคยปฏิเสธไปว่าไม่ได้ชอบผู้หญิงมาแล้ว”

“แล้วถ้าวันนี้อันรู้ว่าเอื้อยชอบผู้หญิงแล้วล่ะจะทำยังไง”

เอื้อยทำหน้างงปนสงสัย

“ใครบอก..อันมาบอกเหรอ”

ฉันไม่ตอบเอาแต่จ้องหน้าเอื้อยคืน พอดีกับที่เพื่อนๆเริ่มเดินเข้ามาในห้องกันแล้ว เอื้อยจึงเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะของเธอ

“กลับบ้านค่อยคุยกันนะ” เอื้อยพูดเสียงเบาๆในขณะที่กำลังก้มหน้าลงหยิบหนังสือคาบต่อไปขึ้นมาเรียน