นิยายหญิงรักหญิง Girlfriend Chapter 8

Girlfriend

Chapter 8 

...คลุ้มคลั่ง....

ฉันมองตามตาเอื้อยเลื่อนต่ำมาที่ริมฝีปากรูปกระจับสีแดงที่ซ่อนความเสน่หาประหลาดๆเอาไว้ ก่อนที่จะห้ามใจไว้ไม่ไหวยื่นหน้าตัวเองเข้าไปใกล้วงหน้าของเอื้อยและประกบริมฝีปากของฉันลงไปสัมผัสรสชาดของริมฝีปากอวบอิ่มนั้น

เอื้อยตอบรับทันทีเธอยื่นแขนมาโอบกอดตัวฉันไว้ เหมือนไม่อยากให้ไกลห่างไปจากกัน กลิ่นหอมละมุนของผิวกายเอื้อยช่างแสนจะยั่วยวนจิตใจของฉันเหลือเกิน ยิ่งฉันได้กลิ่นหอมเบาๆที่ซอกคอของเอื้อยมันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกลุ่มหลงและคลุ้มคลั่งมากขึ้น จนฉันต้องเคลื่อนใบหน้าเลื่อนต่ำลงมาเพื่อสูดดมและบรรจงหอมที่ซอกคอ กลิ่นหอมๆของเอื้อยเริ่มชัดเจนขึ้น และความรู้สึกอยากสัมผัสความหอมของฉันก็ยิ่งมากขึ้นจนทำให้ฉันอยากสูดและดูดดื่มตัวของเอื้อยเข้าไป จนกระทั่งฉันอดใจไม่ไหวเผลอดูดเข้าไปที่ต้นคองามๆของเอื้อย

“..เจ้ย..ทำอะไรน่ะ..พอเถอะ” เอื้อยคงเริ่มรู้สึกเจ็บที่ฉันออกแรงดูดคอเธอมากเกินไป จึงพยายามเตือนสติฉัน

แต่ ตอนนี้ภาพเปลือยท่อนบนของเอื้อยเมื่อคืนชัดขึ้นมาในหัวของฉันอีกครั้ง ทำให้ความรู้อยากเห็นในภาพที่ติดตาตรึงใจของฉันนั้นมากขึ้นกว่าเดิมพร้อมๆ กับสติของฉันก็หลุดลอยไปคิดไปถึงเรื่องราวที่ได้อ่านในเน็ตเมื่อคืนที่แล้ว ยิ่งเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นและอยากสัมผัสมากขึ้นกว่าเดิมอีก รู้สึกตัวอีกทีกลายเป็นว่าตัวเองก็กำลังดันตัวเอื้อยให้นอนลงไปบนที่นอนโดย มีตัวฉันนั่งทับบนตัวเอื้อยอยู่แล้ว มือของเอื้อยก็สะแปะสะปะปัดป่ายไปทั่วร่างกายของฉัน ทั้งเหมือนเธอต้องการจะดันตัวฉันออก และก็เหมือนเธอกำลังดึงตัวของฉันเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้ตัวฉันเป็นอะไรไป เพียงแค่กลิ่นกายหอมๆของเอื้อยกลับทำให้ฉันควบคุมอะไรไม่ได้เลย จากที่ต้องการแค่ “จูบ” แต่ตอนนี้มือที่ซุกซนของฉันกำลังลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเอื้อย จากที่อยู่ด้านนอกก็กลายเป็นเข้าไปในชายเสื้อของเอื้อยและค่อยๆคืบคลานขึ้นไปที่เสื้อชั้นในเพื่อปลดที่ตะขอด้านหลัง

เอื้อยสะดุ้ง เธอคงตกใจรีบจับมือของฉันไว้เพื่อเป็นการปรามฉันไม่ให้ทำอะไรเกินไปกว่านี้

“จ..เจ้ย..จะทำอะไรน่ะ..พอแค่นี้เถอะ..”เสียงเบาๆของเอื้อยดังออกมาในขณะที่กำลังพยายามคว้าแขนของฉันไว้

ฉัน ไม่ตอบแต่กลับรุกร้ำมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อตะขอเสื้อชั้นในหลุด มือฉันก็เลื่อนมาจับที่หน้าอกที่เต่งตรึงของเอื้อยต่อ มันค่อยๆเค้นมันสลับไปมาจากเบาแล้วค่อยๆแรงขึ้นจนเอื้อยต้องครางเสียงหลงออก มา ตอนนี้ฉันอยากเห็นมันเสียแล้วว่ามันจะสวยงามและน่าทะนุถนอมเช่นเดียวกันกับ เจ้าของมันหรือไม่จึงค่อยๆเลิกชายเสื้อของเอื้อยขึ้นไปไว้เหนือเนินหน้าอก ของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นมอง หน้าอกของเอื้อยสวยมาก ยอดถันของเธอขาวชมพูรับกับผิวกายขาวนวล ดูจากตรงนี้ก็รู้แล้วว่าเอื้อยเป็นสาวที่โตเต็มตัวเธอไม่ใช่เด็กๆอีกต่อไปแล้ว

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าที่แดงกร่ำของเอื้อย เธอคงอายมากที่โดนฉันจ้องอย่างนี้ สองมือของเธอยังพยายามจะรั้งชายเสื้อลงมาไว้เหมือนเดิม แต่ฉันไม่ยอมง่ายๆก้มลงไปจุมพิตกับปลายหน้าอกสีชมพูคู่นั้น ก่อนจะดูดมันสลับไปมาทั้งสองข้าง ไม่ต่างจากเด็กน้อยที่กำลังดูดขอน้ำนมแม่ เอื้อยร้องเสียงหลงเธอคงไม่คิดว่าฉันจะทำอะไรกับเธอแบบนี้แน่ๆ เสียงร้องครางครวญของเอื้อยช่างยั่วยวนฉันใจยิ่งนักมันทำให้ฉันยิ่งเพิ่มความแรงในการดูดปลายหน้าอกทั้งสองข้างขึ้นอีก เอื้อยหายใจระรัวไม่เป็นจังหวะ ท่าทางที่เคลื่อนไหวไร้ทิศทางตอนนี้ช่างเข้ากันได้ดีกับเสียงร้องของเธอเสียจริง เอื้อยทั้งแอ่นตัวขึ้นและบิดตัวไปมา มือของเธอพยายามปัดป้องใบหน้าของฉันออกจากหน้าอกของเธอ เหมือนเธอจะพยายามจิกที่แขนของฉัน แต่มันก็เป็นการจิกที่ดูแล้วไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านฉันได้เลย แม้ฉันจะได้ยินเสียงเรียกชื่อฉันเบาๆอยู่ตลอดเวลาแต่นั้นก็ไม่ทำให้ฉันได้ สติขึ้นมาเลย กลับยิ่งทำให้ฉันเตลิดหลงเข้าไปในดินแดนหอมหวลแห่งนี้เข้าไปใหญ่ ฉันค่อยๆปล่อยมือจากเนินหน้าอกของเอื้อย เรื้อยลงมาที่ขอบกางเกงด้านบน กางเกงเอื้อยเป็นกางเกงผ้ายืดซึ่งฉันสามารถล้วงมือผ่านชั้นในของเอื้อยเข้าไปหาเนินเนื้อต้องห้ามอย่างง่ายๆ

“เจ้ย..อย่า..”

เสียงร้องเบาๆของเอื้อยดังมาพร้อมกับมือของเธอที่พยายามดึงแขนฉันให้ขึ้นมาจากในกางเกงของเธอ แต่ไม่มีประโยชน์ปลายนิ้วซุกชนของฉันค่อยๆควานหาร่องเนื้อต้องห้ามอันนั้นของเอื้อย มันค่อยๆเคลื่อนที่ไปๆมาๆระหว่างแนวร่อง แต่ก็เป็นไปด้วยความลำบากเพราะชั้นในตัวจิ๋วของเอื้อยนั้นยังเป็นเกาะกำบังเอาไว้ไม่ให้มือของฉันเคลื่อนที่ไปมาอย่างสะดวก ฉันจึงตัดสินใจดึงทั้งกางเกงและชั้นในของเอื้อยออกจากขาของเอื้อย เอื้อยก็พยายามดิ้นรนไม่ให้ฉันดึงออกไปง่ายๆเธอหนีบขาทั้งสองเอาไว้ แต่แรงดึงของฉันมากกว่าทำให้กางเกงทั้งสองนั้นหลุดออกไปกองที่ปลายเตียงอย่างง่ายดาย

“เจ้ย..ไม่ทำอย่างนี้นะ..หยุดเถอะ..”

เสียงครางปนกับเสียงร้องเบาๆของเอื้อยที่พยายามห้าม เธอคงไม่อยากให้ใครได้ยินเสียงของเธอแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ฉันค่อยๆละริมฝีปากออกมาจากหน้าอกของเอื้อยที่ตอนนี้ทั้งแดงและช้ำไปหมด แล้วเลื่อนตัวลงมามองที่ลำตัวส่วนล่างของเอื้อยที่ตอนนี้เปลือยเปล่าอยู่

เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นสัดส่วนของเอื้อย เพียงแค่เแว๊บเดียวฉันก็รู้สึกถึงความงดงามของเรือนร่างของเอื้อย เธองามทั้งภายนอกและภายใน ฉันช่างเป็นคนที่โชคดีนักที่ได้เป็นคนครอบครองมัน

เมื่อคิดว่าได้ครอบครองมันฉันก็ไม่รอช้าที่ช้าที่จะเอื้อมมือลงไปจับและลูบไล้เนินนุ่มเนียนที่เอื้อยแสนจะห่วงหวงนั้น นิ้วของฉันพยายามควานหาที่ที่มันควรจะเข้าไปอยู่ซึ่งตอนนี้มันดูชุ่มชื้น เหลือเกิน ฉันพยายามเลื่อนมือไปมาเพื่อที่จะทำให้เอื้อยได้รู้สึกดี ก่อนที่จะเลื่อนตัวลงมาจุมพิตเข้าที่เนินนุ่มๆเนินนั้นเบาพร้อมๆเสียงร้องครางครวญของเอื้อยที่ดังมาไม่เป็นภาษา กลิ่นหอมละมุนละไมที่ฉันไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนทำให้ฉันแทบคลั่งจนฉันอยากจะดูดกลืนน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ที่อยู่ต่อหน้าฉันตอนนี้เสียแล้ว

ในขณะที่ฉันกำลังจะก้มลงจูบเพื่อสัมผัสยอดเกสรกลางกลีบดอกไม้ทั้งสองนั้นเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!

ฉันสะดุ้งตัวสุดแรงผุดลุกขึ้นมาจากตัวเอื้อยออกมานั่งอยู่ที่ปลายเตียง ส่วนเอื้อยก็รีบลุกขึ้นและรีบเคลื่อนตัวหนีออกจากตัวฉันไปที่หัวเตียง เธอนั่งชันเข่าขึ้นเพื่อบังร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอตอนนี้ไว้ มือเธอพยายามดึงเอาปลายผ้าห่มมาคลุมตัวของเธอเพื่อกันไม่ให้ฉันเห็น

“เจ้ย..พาเพื่อนมาทานข้าวได้แล้วนะลูก กับข้าวเย็นหมดแล้ว” เสียงแม่พูดพร้อมๆกับที่เคาะประตู

“ค่ะ.. แม่ เด๋วหนูลงไปนะคะขอเก็บห้องก่อนแป๊บนึงค่ะ” ฉันทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อหันมามองหน้าเอื้อย เพราะเริ่มรู้สึกตัวในสิ่งที่ทำลงไปกับเอื้อยแล้ว ตอนนี้เอื้อยมองฉันด้วยความกลัวและอายระคนกัน

..บ้าเอ้ย เป็นอะไรไปนี่ฉัน ผู้หญิงด้วยกันแท้ๆ ..

ฉันคิดพลางนั่งกุมขมับตัวเองรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆขึ้นมาทันที ใจนึกสงสารเอื้อย อีกใจก็รู้สึกละอายใจตัวเองเหลือเกินไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำเรื่องบ้าๆบอๆได้ขนาดนี้ เอื้อยพยายามดึงตะขอเสื้อชั้นในของเธอมาเกี่ยวไว้ที่เดิมและดึงชายเสื้อลงมา หน้าของเธอตอนนี้แดงกร่ำไม่แน่ใจว่าจะเพราะรู้สึกโกรธหรือรู้สึกอายหรืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆฉันรู้สึกแย่มากๆเลยตอนนี้และคิดว่าเอื้อยก็คงจะแย่เหมือนกัน เอื้อยไม่กล้าเข้าใกล้ฉัน เธอยังนั่งติดหัวเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมตัวส่วนล่างของเธอเอาไว้อยู่ ฉันหันไปเห็นกางเกงและชั้นในของเธออยู่ปลายเตียงคิดในใจว่าเธอคงต้องการมันแน่แต่คงไม่กล้ามาหยิบเอา ฉันเลยหยิบมันส่งไปให้เอื้อย

“ขอโทษนะ..” ฉันพูดด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ หน้าตาของฉันก็คงบ่งบอกว่าตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกดีเลย

เอื้อยรีบหยิบมา เธอไล่ให้ฉันไปอยู่ในห้องน้ำเพื่อที่จะสวมกางเกงของเธอไว้เหมือนเดิม ไม่นานเอื้อยก็แต่งตัวเสร็จฉันจึงออกมาจากห้องน้ำ

ฉันไม่กล้าเข้าใกล้เอื้อยได้แต่ยืนมองดูเอื้อยที่ยืนส่องกระจกอยู่ห่างๆ พลันสายตาของฉันก็ไปสะดุดอยู่ที่คอของเอื้อยที่มีรอยสีม่วงๆช้ำๆวงใหญ่ๆอยู่ คงเป็นรอยที่ฉันคงเผลอไปดูดเข้า เอื้อยที่กำลังยืนส่องกระจกเพื่อจัดการกับผมเพ้าที่รุ่ยร่ายของเธอตอนนี้ก็เหลือบมาเห็นรอยนี้เข้าพอดี มันค่อนข้างจะเป็นจุดเด่นเพราะมันอยู่ตรงลำคอด้านหน้า เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวดก่อนที่จะหันมาทำหน้าค้อนควับใส่ฉัน แต่ก็ยังไม่พูดอะไรด้วยอยู่ดี ฉันนึกเป็นห่วงเอื้อยกลัวใครเห็นรอยที่คอแล้วจะกลายเป็นเรื่องเป็นราว ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองมีรองพื้นอยู่ ถ้าเอารองพื้นทาทับรอยไว้คงจะพอพรางรอยช้ำๆไปได้

ตอนที่ทาคอให้เอื้อยเธอหันมามองด้วยตาดุคิ้วขมวดให้ฉันตลอด แต่ก็ยังไม่พูดด้วยอยู่ดี

เมื่อจัดการตัวเองเสร็จฉันก็ชวนเอื้อยให้ลงไปทานข้าว เอื้อยพยายามปรับสีหน้าตอนที่เห็นแม่ของฉันอยู่ที่ชั้นล่าง

เมื่อแม่ฉันเห็นเอื้อย แม่ก็เอ่ยปากชมเอื้อยใหญ่ว่า “หนูเอื้อยสวยมากๆ สวยเหมือนดาราเลย ถ้าหากแม่มีลูกชายอีกคนจะขอให้เอื้อยมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่เลย” ซึ่งคำพูดของแม่ก็พอจะทำให้เอื้อยอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง เธอหลุดหัวเราะตรงที่แม่บอกว่าอยากให้เอื้อยมาเป็นลูกสะใภ้ แล้วก็เผลอหันหน้ามามองและยิ้มให้ฉัน ซึ่งฉันก็พอจะเข้าใจว่าเธอคงคิดว่าตอนนี้เธอก็เป็นลูกสะใภ้โดยที่แม่ไม่รู้ตัวแล้วละ แต่สักพักเหมือนเอื้อยจะคิดได้ว่าโกรธให้ฉันอยู่เธอก็กลับไปทำหน้าบึ้งแล้วหันหน้าหนีฉันเหมือนเดิม

ที่โต๊ะอาหารแม่ชวนเอื้อยคุยเรื่องสัพเพเหระ เอื้อยก็เล่าเรื่องต่างๆให้แม่ฉันฟัง ฉันพึ่งจะรู้ว่าคุณพ่อของเอื้อยเสียตั้งแต่เอื้อยยังไม่ทันเข้าเรียนประถม เธอจึงรักและสนิทกับแม่ของเธอมาก เธอบอกว่าเธออยาก สวย เก่งปราดเปรียว และเป็นผู้นำให้ได้เหมือนอย่างแม่ของเธอ แต่เธอกลับไม่ได้แม่ของเธอมาเลย พูดถึงตรงนี้เอื้อยก็หลุดพูดออกมาว่า

“หนูว่ากลายเป็นเจ้ยเสียอีกที่ทั้งสวย ทั้งเก่ง ปราดเปรียว เป็นผู้นำคนอื่นได้ใครๆเห็นก็ต้องหลงรัก รวมทั้งหนูด้วย” เอื้อยสะดุดในคำพูดของตัวเองนิดนึง

“หมายถึงหลงรักในความน่ารักของเอื้อยจนอยากเป็นเพื่อนด้วยน่ะค่ะ” เธอยิ้มให้คุณแม่นิดนึงก่อนจะหันมายิ้มให้กับฉันเพื่อบอกให้รู้ว่าเรื่องที่พูดนั้นคือเรื่องจริง ฉันยิ้มตอบเอื้อย

...นี่ใช่มั้ยสาเหตุที่เธอรักฉัน คิดว่าฉันเหมือนแม่เธอเหรอ ไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชาย อยู่แต่กับผู้หญิงด้วยกัน ก็เลยกลายเป็นมีปฏิกิริยาแต่เฉพาะผู้หญิงด้วยกัน.. ฉันนั่งคิดในขณะที่กำลังนั่งฟังเอื้อยคุยกับแม่ต่อ

...ตกลงเป็นเลสเบี้ยนใช่มั้ยนี่..ฉันยังนั่งสงสัยในตัวเอื้อยต่อ

..แต่..เราก็เหมือนจะเป็น..เหมือนกัน..แล้วฉันก็หยุดความคิดมั่วๆนั้นไว้ ตั้งใจกินข้าวและนั่งฟังเอื้อยกับแม่คุยกันจนจบ

เมื่อทานข้าวเสร็จหลังจากที่ช่วยแม่ล้างจานเก็บครัวเรียบร้อย เอื้อยก็ขอตัวแม่ฉันไปเก็บของข้างบนเพื่อจะกลับบ้าน ฉันวิ่งตามเอื้อยขึ้นไป เอื้อยคงอยากหลบหน้าฉันแต่เรื่องเมื่อเช้ายังค้างคาใจฉันอยู่ ฉันอยากจะคุยกับเอื้อยให้เคลียร์กว่านี้

“เอื้อย..เค้าขอโทษนะ..จริงๆเค้าไม่ได้ตั้งใจจะ...จะทำอย่างนั้นกับเอื้อยนะ” ฉันวิ่งเอาตัวเข้าขวางไม่อยากให้เอื้อยเดินหนี

“ไม่ตั้งใจ...แล้วทำทำไมเจ้ย โตๆกันแล้วนะ”เอื้อยทำเสียงดุใส่ฉัน

ฉันไม่ตอบเอาแต่ยืนก้มหน้า เพราะฉันก็เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำอย่างนั้นกับเอื้อยเหมือนกัน เอื้อยจ้องมองฉันเพื่อรอฟังคำตอบอยู่นานจนอ่อนใจ เธอถอนหายใจ

“เจ้ย รู้ใช่มั้ยว่าเค้าไม่เคยมีใครมาก่อน ไม่เคยแม้กระทั่งคบกับผู้ชาย เจ้ยเป็นคนแรกที่เค้ารู้สึกพิเศษและอยากอยู่ใกล้นะ เค้ารักเจ้ยนะ แต่ใช่ว่าเค้าจะต้องยอมเจ้ยทุกอย่าง” เอื้อยพูดพลางยื่นมือมาเชยคางฉันขึ้นเพื่อให้ฉันได้มองตากับเธอ

“เจ้ยหอมเค้าได้นะ จูบเค้าได้นะ แต่ขออย่าทำอย่างเมื่อเช้าได้มั้ย มันทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้าไม่น่าทะนุทะนอม เจ้ยไม่อยากปกป้องเค้าเลย” เอื้อยเอื้อมมือมาจับที่แก้มของฉันเบาๆ ฉันพยักหน้านิดนึงให้รู้ว่าฉันพร้อมที่จะทำตามที่เอื้อยขอ

“สัญญานะ” เอื้อยถามย้ำ

“สัญญา” ฉันพูดและยิ้มออกมาอย่างเต็มใจ

เอื้อยยื่นมือมาขยุ้มที่ผมของฉันเบาๆเหมือนจะบอกให้รู้ว่าเธอไม่เป็นไรแล้วนะ ก่อนที่จะยื่นหน้ามาหอมที่แก้มของฉัน

“จะกลับบ้านแล้วนะ มันจะสายเด๋วแม่จะเป็นห่วง ไปส่งเค้าหน่อยนะ” เอื้อยยิ้มและจ้องมองมาที่หน้าของฉัน ใบหน้าสวยๆของเอื้อยตอนนี้ยิ้มออกและร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว ฉันรับคำพร้อมๆกับเดินไปเอาชุดสวยของเอื้อยที่ฉันซักตากไว้ให้เมื่อคืนมาให้เอื้อยใส่และพาเอื้อยไปส่งที่บ้าน

**************************************************************

คืนวันนั้นก่อนที่จะเข้านอนเอื้อยโทรมาหาเหมือนประจำที่เธอทำทุกคืนแต่คืนนี้ ความรู้สึกเว้าวอนและคิดถึงดูจะเพิ่มมากกว่าทุกๆวันคงเป็นเพราะว่าเราใกล้ ชิดกันมากขึ้นกว่าเดิม ฉันนอนคุยโทรศัพท์กับเอื้อยอยู่ที่ห้องของตัวเองแต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงกลิ่น หอมจากตัวเอื้อย ซึ่งเป็นกลิ่นหอมที่ฉันชอบและหลงรัก มันลอยอยู่ใกล้ๆตัวฉัน อ๋อ มันคงจะอยู่ที่หมอนใบนี้นี่เอง ฉันหันไปคว้ามันมากอดหอม ทำเสียงฟุดฟิดๆ จนเอื้อยต้องถาม

“ทำอะไรอ่ะ..เสียงฟุดฟิดๆ”

“ไม่มีอะไรได้กลิ่นหอมของคนสวยอยู่แถวๆหมอนก็เลยเอามาหอมแก้คิดถึง”

“บ้าแล้ว เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยก็เลยทำอย่างนั้นกับเค้า..ไอ้หื่น” เสียงเอื้อยค้อน

“ก็มันหอมนี่นา อยู่ใกล้ๆแล้วมันยังไงไม่รู้..” ฉันทำเสียงอ้อนๆพร้อมทั้งหัวเราะ

“แล้วทำไม..ทำแบบนั้นเป็น เคยไปทำกับใครมา..” เอื้อยถามเสียงอายๆค้อนๆ

“เปล่า..เคยเห็นในหนังอ่ะแล้วก็จำได้..”ฉันตอบเสียงอายๆ

“จริงเหร้อ..”เอื้อยลากเสียงยาว

“จริงสิ..แล้วเอื้อยคิดว่าเค้าเป็นคนอย่างนั้นหรือไง..”

“ก็พึ่งรู้นี่ล่ะว่าเป็นคนอย่างนั้น โชคดีที่แม่มาทันเวลานะนี่ ไม่งั้น..”เอื้อยทำเสียงงอนๆ

“ไม่งั้น..ก็คงจะยอมใช่มั้ย” ฉันพูดขำๆ

“บ้า.. ใครจะลามกเหมือนเจ้ยเล่า นอนได้แล้วพรุ่งนี้วันจันทร์มารับแต่เช้าด้วยนะ”

“จ้า... รักเอื้อยนะ”

“รักก็อย่าทำให้เค้าเสียใจนะ..ฝันดี” แล้วเอื้อยก็วางสายไป ปล่อยให้ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับโทรศัพท์และกระพรวนคิตตี้อันเดิมก่อนที่จะปิดไฟเข้านอนด้วยความอารมณ์ดี

วันจันทร์ในคาบเรียนตอนเช้าฉันสังเกตุเห็นเอื้อยทำตัวรุกริกๆอยู่ไม่เป็นสุข เธอมักจะเอามือมาทาบที่หน้าอกเธอแล้วก็ทำหน้าเหมือนเธอเจ็บหรือไม่ก็หายใจไม่ออก ทำอาการอย่างนี้อยู่ตลอดช่วงเช้า แต่ฉันก็ไม่ได้ถามเอื้อยจนกระทั่งพักเที่ยงทานข้าวเสร็จแล้วไปนั่งเล่นที่ลานม้านั่งประจำกัน เอื้อยก็ยังเอามือมาทาบที่หน้าอกตัวเองแล้วทำหน้าเหมือนกหายใจไม่ออกอีก

“เป็นอะไรหายใจไม่ออกเหรอ”ฉันถามเอื้อยด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า เจ็บหน้าอก” เอื้อยทำหน้าเซ็งๆหันมาหาฉัน

“เจ็บหน้าอกประมาณหอบหืดอะไรอย่างนี้เหรอ”ฉันถามซ้ำเพราะอย่างน้อยๆก็จะได้หาทางช่วยเหลือเธอได้

เอื้อยมองค้อนมาที่ฉันนิดนึง ก่อนจะตอบ

“เปล่า..คงเป็นเพราะมีใครสักคนมากัดมันมั้ง” เอื้อยทำทำตาขวางแล้วเหล่ตามามองที่ฉันอย่างค้อนๆ ทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะนึกขึ้นได้ว่าทำไมเอื้อยถึงเจ็บหน้าอก

“มันเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ..”ฉันถามเสียงอ่อยๆ

“ลองดูมั้ยล่ะ”เอื้อยทำหน้าเอาเรื่อง “ช้ำไปหมดเลย..อย่างกับเจอพวกบ้ากามที่ไหนไม่รู้ไล่ปล้ำเอา”

ฉันเผลอหัวเราะออกมาในคำพูดประชดประชันของเอื้อย ในใจก็นึกสงสารเอื้อยแต่เมื่อนึกถึงเรื่องราววันนั้นแล้ว ก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าทำไม่ฉันถึงคุมสติไม่อยู่

ก็คนที่อยู่ตรงหน้าฉันทั้งสวย ทั้งใจดี เพอร์เฟคทุกอย่างใครเลยจะอดใจไหวถ้ามีโอกาสได้ใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น ฉันเผลอทำตาหวานสบตากับเอื้อยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมหลบตาใครง่ายๆ ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆเวลาที่อยู่ใกล้ๆได้นั่งคุยนั่งมองตากับเอื้อย นี่ถ้าอยู่กันสองต่อสองฉันอาจจะหอมแก้มหรือไม่ก็จูบเอื้อยไปแล้ว

“เอื้อยสวยนะ ใครได้ไปเป็นแฟนคงโชคดี” ฉันพูดคำหวานพร้อมๆกับสายตาอ้อนๆ

“แล้วรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมั้ยล่ะ” เอื้อยยิ้มอายๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนจะพูดต่อ

“เจ้ยเองก็สวยเหมือนกัน สวยกว่าเค้าอีกรู้มั้ย เค้ายังไม่เชื่อเลยว่า...เจ้ยจะชอบ..เค้าจริงๆ” เอื้อยมองตาตอบและเอ่ยคำพูดหวานๆซึ้งชวนให้ดีใจกลับมา

เราสองคนนั่งมองตาหวานๆให้กันอยู่นานจนกระทั่งมีกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเดินผ่านเข้ามาแซว

“เฮ้ย..ดูสินั่งมองตากันใหญ่เลย สรุปเป็นแฟนกันจริงๆใช่เปล่านี่ เค้าส่งคลิปเอื้อยร้องเพลงให้เจ้ยแชร์กันทั้งโรงเรียนแล้วรู้มัย ตกลงเป็นเลสกันจริงๆเหรอสองคนนี้” เพื่อนคนนั้นพูดด้วยเสียงคลื้นเคลงอารมณ์ประมาณคงอยากแซวเราทั้งสองคน

ฉันชักสีหน้าทันที เหมือนมันเป็นปฏิกิริยาที่ฉันต้องตอบสนองโดยไม่ต้องใช้ความคิดอะไรให้มากมาย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์นิดนึง

“เลสบ้าอะไร ก็ผู้หญิงด้วยกันทั้งสองคนฉันก็มีแฟนแล้ว เอื้อยก็มีแฟนแล้ว ใครเค้าจะมาคิดอุตริเหมือนพวกแก ใช่มั้ยเอื้อย..” ฉันรีบหันไปทางเอื้อย เพราะอยากให้เอื้อยช่วยตอบว่ามีแฟนแล้ว เอื้อยดูหน้าเสียมากๆเหมือนเธอปรับอารมณ์ไม่ได้ หันมามองหน้าฉันเหมือนไม่รู้จะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือก่อนหน้านี้ดี ก่อนจะพยักหน้างึกๆเหมือนเป็นการตอบรับแบบไม่เต็มใจว่า “ใช่มีแฟนแล้ว”

“มีแฟนแล้ว ก็เอื้อยก็มีเจ้ยเป็นแฟนใช่มั้ย เจ้ยก็มีเอื้อยเป็นแฟนใช่แบบนั้นหรือเปล่า” พูดเสร็จเพื่อนคนนั้นก็หัวเราะชอบใจ จนฉันต้องขึ้นเสียงสูงห้ามเพื่อนกลุ่มนี้

“นี่ ขอร้องอย่าแซว อย่าพูดเล่นๆได้มั้ย เรื่องนี้ถ้าพ่อแม่ได้ยินเค้าจะว่ายังไงฉันกับเอื้อยยังต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดอยู่ ไม่อยากมองหน้ากันไม่ติด” ฉันทำเสียงจริงจัง จนเพื่อนพวกนั้นเลิกหัวเราะแล้วก็ขอโทษ ก่อนที่จะเดินแยกไปทางอื่น

เมื่อพ้นจากคนอื่นฉันรีบหันมาทางเอื้อยเพราะไม่อยากให้เอื้อยรู้สึกไม่ดีในสิ่งที่ได้ยินไปเมื่อกี้

“ไม่โกรธใช่มั้ย ที่เค้าพูดอย่างนั้น...” ฉันหันมามองเอื้อยที่ทำหน้าหงอยๆ เหมือนปรับอารมณ์ไม่ถูก

“คือ..เค้ายังอยากไปไหนมาไหนกับเอื้อยอยู่นะ เข้าใจอยู่ใช่มั้ย” ฉันพยายามอธิบายให้เอื้อยเข้าใจ เอื้อยยังนิ่งเงียบ

“กลัวคนอื่นรับไม่ได้เหรอ..” เสียงเอื้อยถามฉันเบาๆ

ฉันไม่ตอบ แต่จ้องตาของเอื้อยนิดนึงเพราะอยากให้เธอเข้าใจมันด้วยตัวเอง

“ไม่เป็นไร..อย่างน้อยก็รู้ว่าเจ้ยรักเราก็ดีแล้วล่ะ” เอื้อยถอนหายใจก่อนจะเก็บของแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งอยู่ออกเดินไปโดยที่ไม่รอฉันเลย

….เอื้อยคงงอน แต่จะทำยังไงล่ะ ฉันไม่ใช่คนประเภททำตัวแรงๆรักใครชอบใครก็ต้องเปิดตัว อย่างน้อยๆฉันก็ยังมีพ่อแม่ ครูหรือเพื่อนๆที่ฉันยังต้องแคร์อยู่ ฉันนั่งถอนหายใจมองตามเอื้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินตามไป

ฉันกลับไปถึงห้องเรียนด้วยอาการประหลาดใจเพราะไม่เห็นเอื้อยอยู่ที่โต๊ะ พยายามมองหาในห้องก็ไม่มีทั้งๆที่เธอน่าจะเตรียมตัวเพื่อเข้าเรียนในคาบบ่ายได้แล้ว ฉันเลี่ยงที่จะเดินไปถามหาเอื้อยกับเพื่อนๆเพราะไม่อยากโดนแซวเรื่องฉันกับเอื้อยอีก ได้แต่เดินมองหาเงียบๆจนออกไปนอกระเบียงจนกระทั่งมองไปทางฝั่งทางห้องเก่าเอื้อย

ตรงระเบียงหน้าห้อง 6/3 ฉันมองเห็นเอื้อยนั่งคุยกับอันอยู่ น่าแปลกทั้งๆที่เอื้อยและอันต่างทะเลาะกันและเอื้อยเองก็ไม่อยากให้ฉันคุยกับอันด้วยแล้วแต่ตอนนี้เอื้อยกลับนั่งคุยอยู่กับอันสองคน ฉันอึ้งยืนคิดอยู่ในใจว่าจะเดินเข้าไปหาดีมั้ย จนกระทั่งเอื้อยหันมาเห็นฉันเข้า แล้วจู่ๆจากที่นั่งแยกๆกันเหมือนไม่สนิทอะไรกัน เอื้อยก็เอื้อมมือมาขยี้ที่ผมของอันทำท่าเหมือนเอ็นดู ทั้งสองยิ้มและหัวเราะให้กันก่อนที่เอื้อยจะลุกขึ้นจากระเบียงโดยที่มือของเอื้อยจับอยู่ที่มือของอันก่อนจะปล่อยมือและเดินจากมาทางฉัน

แล้วฉันก็หน้าชาเมือเห็นภาพนั้น....

ตึ๊ก!! อยู่ๆเสียงหัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้น รู้สึกชาไปที่ใบหน้าเหมือนเลือดมาเลี้ยงที่หัวไม่พอ ปากชาพูดอะไรไม่ออก รู้สึกเจ็บแปร๊บๆที่หน้าอกตัวเอง

เอื้อยเดินผ่านฉันที่ยืนอึ้งหลังจากที่เห็นภาพเอื้อยกับอันจับมือกัน เธอกำลังจะเดินผ่านไปแต่ก็หยุดนิดนึง

“ยืนอึ้งอะไรอยู่ตรงนี้ เข้าห้องสิ...จะบ่ายแล้ว” เสียงเรียบๆของเอื้อยพูดก่อนจะสาวเท้าเดินหนีฉันเข้าห้องไป

ฉันมองไปที่อันที่นั่งยิ้มมองตามเอื้อยเข้าไปในห้องแล้วก็หันมายิ้มให้ฉันนิดนึงก่อนที่จะลุกขึ้นฮัมเพลงเดินเข้าห้องไป

อะไรเนี่ย..ความรู้สึกจุกๆหายใจไม่ออกอย่างนี้มันคืออะไร ….ฉันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดก่อนที่จะรีบเดินเข้าห้องเรียน

ในห้องเอื้อยนั่งหน้านิ่งอยู่ที่โต๊ะไม่หันมาทางฉันเลยแม้ฉันจะนั่งลงข้างๆเธอแล้วก็ตาม แสดงให้เห็นว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ ฉันเองก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ได้แต่นั่งอึ้งๆในหัวมีความคิดวุ่นวายต่างๆมากมายมันตีกันไปหมด

...ไปจับมือเขาทำไม...ดีกันแล้วเหรอ..ไหนบอกว่ารักฉัน...นี่ประชดฉันหรือว่าทำจริงๆ... แล้วทำไมฉันต้องเจ็บที่หัวใจด้วย มันเจ็บแปร๊บๆ แปร๊บๆอยู่ตลอดเวลาที่นึกถึงภาพนั้น...

ฉันนั่งคิดคำถามต่างๆซ้ำไปซ้ำมาในหัวโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้อาจารย์เข้ามาในห้องแล้ว จนเอื้อยต้องสะกิดฉันให้ฉันบอกทำความเคารพอาจารย์ ฉันหันไปตามแรงสะกิดของเอื้อย ไม่ทันที่จะได้บอกทำความเคารพจู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนแสบตาขึ้นมา มันร้อนๆมาจากข้างในดวงตาของฉันทันทีที่ฉันหันไปเห็นหน้าเอื้อยที่สะกิดเรียกฉันค้างอยู่

แล้วน้ำตาของฉันก็หยดออกมาต่อหน้าเอื้อยโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

...เอื้อยตะลึง...

ฉันรีบปาดน้ำตาออกแล้วรีบลุกขึ้นขออนุญาติอาจารย์ไปห้องพยาบาลโดยที่ไม่ทันได้บอกทำความเคารพอาจารย์เลย ทิ้งให้ทั้งอาจารย์ ทั้งเพื่อนๆรวมทั้งเอื้อยเหวอค้างอยู่อย่างนั้น